Reisgenoot

Op vakantie gaan is leuk, de reis er naartoe kan stressvol zijn. Vooral als je met mij op reis moet. Ik ben namelijk niet zo’n goede reisgenoot en geef altijd de verkeerde antwoorden op reisgerelateerde vragen.

Het begint al bij het inpakken. „Kan je even dubbelchecken of we alles hebben?”, vroeg mijn vriendin. „Eens zien… tablet, Nintendo Switch, telefoon en oplader. Ja, we hebben alles”, antwoordde ik. „En de tekentang, de zonnebrand en de paspoorten dan?”, vroeg ze sceptisch. „Die niet”, zuchtte ik.

Dan krijg je ook nog vragen over zaken waar je helemaal geen verstand van hebt. „Moeten er nog extra spanbanden om de dakkoffer, zodat ie zeker blijft zitten?” („Wat mij betreft niet, weg is weg”, was niet het goede antwoord).

Dappere verzetsdaden

Of eigenlijk begint het al als de vakantie net geboekt is en mensen vragen waar ik heen ga. Naar Frankrijk, maar de precieze plaats onthoud ik nooit. In Nederland heb je plaatsnamen, maar in Frankrijk heb je plaatszinnen. Zo kan een klein dorpje zomaar Valle-sur-la-mer-et-le-jardin heten. Wat is er mis met namen als Goes of Elst?

Met rijden wisselen we elkaar af. Waar mijn vriendin steeds enkele minuten van de verwachte aankomsttijd op de navigatie weet af te rijden, rijd ik er vaak weer een paar bij. Er rijden op de autowegen steeds meer grote Duitse tanks, eh, SUV’s. Dat zijn er zoveel dat het soms lijkt alsof het Duitse leger stiekem weer in opmars is. Mijn vriendin pleegt dappere verzetsdaden en dwingt die grote Duitse tanks een baan opzij, zodat ze rustig kan inhalen. Ik wacht tot ze eerst allemaal voorbij zijn voordat ik ga inhalen. Als het Duitse leger daadwerkelijk weer Nederland zou binnenvallen, zou ik niet alleen braaf mijn fiets afstaan, maar ook de aankoopbon meegeven voor de garantie.

De vraag of ik even wil navigeren

Als bijrijder heb ik dan weer de taak om van alles aan te geven. Dat gaat goed met flesjes water, die mijn vriendin onder het rijden met beide handen kan openmaken, terwijl ze stuurt met haar tanden. Dat gaat minder goed met andere dingen. Tolkaartjes belanden tussen de droppapiertjes en lege koffiebekertjes en iets te eten kan ik nooit vinden. Dat komt omdat mijn vriendin een onbegrijpelijk systeem heeft met 36 soorten tassen met levensmiddelen: gekoeld, snacks, kruiden, kindersnacks, gekoelde kindersnacks, boodschappen, hard brood, zacht brood, bolletjes, zuivel en zo nog 26 tassen.

Maar het ergste is, je raadt het al, de vraag of ik even wil navigeren. Als je met navigatie rijdt, moet je vaak de laatste stoffige bergweggetjes toch handmatig navigeren. „Mag ik even kijken?”, vroeg mijn vriendin toen we nog steeds op dezelfde bergweg reden terwijl we volgens mijn routebeschrijving al drie kruisingen tegen hadden moeten komen. Wat bleek: ik volgde netjes de routebeschrijving van de campingsite, maar dan die voor vrachtwagens. Ondanks dat we (wonder boven wonder) de dakkoffer nog steeds hadden, vielen we toch niet in die categorie. „Nou, we zijn er”, zuchtte mijn vriendin toen we er eindelijk waren. „Nu eerst insmeren. Jij had de zonnebrand nog ingepakt, toch?” „Eh…”, stamelde ik.