De pen

Lieve lezer, met een luxe zilverkleurige pen die ik de vorige week vond tussen de spullen van mijn onlangs op 94 jarige leeftijd overleden vader, begin ik deze column te schrijven. Meestal schrijf ik eerst met pen en daarna pak ik de laptop erbij.

De pen schrijft stroef en na een tijdje geeft hij het op, de vulling is oud en uitgedroogd en aan vervanging toe. Kon dat maar met alles zo zijn…

De afgelopen weken stonden in het teken van het overlijden van mijn vader en alles wat geregeld moest worden. Dat is veel, mijn vader had dan ook niks opgeruimd of klaargelegd, dat was zijn bijgeloof. Zolang hij doorging, kon hem nog niks gebeuren.

Onverwacht is hij gegaan, precies hoe hij het wilde. Geen toeters en bellen, hij wilde ons niet belasten en ook geen afscheid nemen. Dat is hem gelukt en ik ben hier zó blij om.

Beldag

Het is vandaag woensdag, bijna twee weken zijn in vogelvlucht voorbij gegaan. Woensdag was onze ‘beldag’, dan praatten en lachten we bij en soms duurde dat best lang, zomaar een uur aan de telefoon. Hij kon goed luisteren, hij had dan ook alle tijd.

Na ons gesprek ging hij aan de Irish coffee, daar genoot hij erg van. Lekker voor het ‘kassie’ met zo’n dubbelwandig glas, iets teveel whiskey en een rietje erin.

De laatste tijd was hij erg moe, de fut ging eruit, de gesprekjes werden korter. Hij sliep veel en ik hoorde aan zijn stem dat hij ‘op’ was. Achteraf besef ik dit pas, wilde er niet aan. Zonder mijn lieve vader, mijn beste vriend.

Acceptatie, er vrede mee hebben, doorgaan, de mooie momenten koesteren, niet teveel treuren. Ik doe het allemaal, ook omdat hij dat zou willen.

Maar… ik mis zijn stem en zijn bemoedigende woorden. In mij leeft een klein meisjeshart dat is gebroken. Dat is nu even zo, hij was een geweldige vader voor mij. Het gemis is groot, het hoort erbij. Ik ga vooral veel genieten van mijn mooie gezin, veel lachen en terugdenken aan de mooie momenten met hem samen.