Koninklijk bezoek

Normaal was het natuurlijk niet. Dat een 8-jarig meisje zeker twee keer per week op haar fietsje naar de bibliotheek reed om boeken over het vorstenhuis te lenen. Om zich vervolgens op haar kamertje te vergapen aan alle koninklijke pracht en praal.

De jonge Diana en de hippe Monegaskische Caroline waren veruit favoriet. Al haalde ik mijn neus ook niet op voor een historisch Oranje-feitje.

De interesse werd nog een keer flink aangewakkerd door een oudtante, die in mij de perfecte kandidate zag om haar hele Oranje-verzameling over te dragen. Voordat ik het wist was ik de eigenaresse van vele vergeelde schriftjes met krantenartikelen over de jonge Wilhelmina, half verslonden Paris Match-en en wat Oranje-porselein. Toen ik merkte, dat wanneer je de leden van het Koninklijk Huis een kaart stuurt, je er ook eentje terugkrijgt, was het hek van de dam. Ik had er gewoon een soort van nieuwe familie bij. Voornamelijk op schrift. Maar toch.

Zuid-Afrika

Als verweer kan ik aanvoeren, dat we het hebben over de jaren tachtig. Toen de wereld door het ontbreken van internet en mobiele toestanden nog redelijk klein en overzichtelijk was. Helemaal in het gezellige Brabant. Die bibliotheekboeken boden mij de mogelijkheid om een kijkje te nemen in een hele andere én bovenal bijzondere wereld. In het licht van die tijd, was mijn gedrag niet eens zo vreemd. Maar goed, aan de andere kant denk ik, dat er ook altijd wel een soort van royalty-journaliste in mij schuilde.

Want ook heel wat jaren ouder liet ik geen mogelijkheid onbenut om toch net wat dichter bij ze te komen. Niet dat ik ze stalkte of continu met een vlaggetje voor het paleis stond. Maar dat ik in Den Haag woonde, bood ineens toch wat meer mogelijkheden. Prinsjesdag werd vaste prik. Bij huwelijken werd er gezwaaid en bij begrafenissen werd er stemmig bij de kist afscheid genomen. En ik kwam ze ineens ook in het wild tegen. Het werd stiller toen ik naar Zuid-Afrika verhuisde. Van beide kanten, zeg maar.

Tot dat ik hoorde dat het koninklijk paar medio oktober op Staatsbezoek naar Zuid-Afrika komt. En beter nog. Dat je je op kon geven voor een persoonlijke ontmoeting. Daar schreeuwde het 8-jarige meisje in mij natuurlijk keihard ‘ja’ tegen. Het meisje van nu is wat gereserveerder. Maar hoopt dat ze ingeloot wordt. En anders gaat ze gewoon langs de weg staan. Met al haar oranjegevoel, nu ze geen kaarten meer terugsturen.