Kauwgompje

„Shit, ik ben dood”, reageert zoon, 8, als bij het computerspel Slither.io zijn worm wordt opgegeten. Ook als hij met zijn vrienden een spel speelt, valt het woord.

„Ik heb moeite met het woord dood jongens”, reageer ik. „Kun je niet zeggen: ik ben af? Dat zeiden wij vroeger altijd.” „Vroeger is verleden tijd, mama.” Ik val even stil, niet gedacht dat ik zo snel in oude valkuilen zou stappen.

Bij het opruimen van zijn kamer stuiten we op een alternatieve fietsbel voor kleuters: een schildpad als piepbeest op een ronde klem, om aan het stuur te bevestigen. „Die kan ook wel naar de kringloop, niet?” „Hm”, reageert hij bedachtzaam. Even later hangt er een vel papier op zijn kamerdeur, met hierop geschreven: eerst aanbellen voordat je binnenkomt (druk op het schild). Het schildpad hangt losjes om de deurklink. Zoon maakt nu regels voor ons.

Afgelopen week had hij toetsweek. „Hoe ging het?”, vroeg ik hem aan het eind van de eerste dag. Tussen twee hoestbuien door, vertelde hij dat iedereen een kauwgompje had gekregen. „Een kauwgompje?”, echoden we. Die had de juf uitgedeeld omdat je door het kauwen van kauwgom je beter kan concentreren.

Tandpasta

„Ik vond het zo vies, proefde tandpasta, maar kauwgom mag je niet doorslikken.”

„En toen?”, vroeg zijn vader.

„Nou, toen heb ik met mijn mond dicht, het water liep er bijna uit, de toets gemaakt. Ik kreeg het benauwd en ik heb er heel lang over gedaan.” We kijken hem aan, onder de indruk van het drama, dat hij heeft moeten doorstaan. „Je hoeft geen kauwgom te nemen, gewoon laten liggen morgen”, zeg ik hem.

„Maar als het moet, van de juf?” Vertwijfeld kijkt hij ons aan, van zijn stoerheid geen spoor. „Geloof me, je kunt gewoon nee dankjewel zeggen. En anders belt ze me maar”, voeg ik er aan toe.

„Alsof jij altijd doet wat de juf zegt”, lach ik. „Daar heb je anders ook geen last van.” Hij grijnst opgelucht. „Nu wil ik het er niet meer over hebben.” „Goed hoor, ga ik er te lang over door?” „Dat doe je altijd, mama.”