Eindelijk pensioen….

Hier zit ik dan, in het heden, nadat ik eindelijk mijn vroegere leven als werkende ziel heb ingeruild voor een leven van ‘nietsdoen’ en vrije tijd. December 2022 was de maand die mijn jaren van werk tot stilstand bracht en me een ticket gaf voor de wereld van gepensioneerde rust.

Nou ja, ‘rust’ is misschien niet het juiste woord als je bedenkt dat ik mijn tijd vul met het nodige cynisme en wat stukjes schrijven voor diegene die het kan boeien.

Wat is het eerste dat je doet als je met pensioen bent? Inderdaad, je begint een blog. Ik weet het, ik ben 67 jaar oud en klinkt als iemand die hopeloos probeert relevant te blijven in een digitale wereld. Maar raad eens? Meer dan 10.000 mensen hebben zich gewaagd aan mijn blogposts, vol met datgene waar ik het beste in ben: cynisme. En alsof dat nog niet genoeg is, mag ik mijn licht laten schijnen op alledaagse gebeurtenissen die je nu zit te lezen. Ja ja, de plek waar mijn soms absurde lezersbijdragen als een welkome aanvulling worden gezien.

Hoera voor mijn pensioen

Laten we dus een cynische ‘hoera’ geven voor mijn zogenaamde pensioen. Alsof dat betekent dat ik de rest van mijn dagen kan doorbrengen met cocktails nippen op een van de Canarische eilanden. Maar oh nee, het leven is niet zo vriendelijk. In plaats daarvan begroette ik mijn pensioen met een charmante schouderpijn die me vertelde dat ik officieel behoor tot de artrose-groep. Alsof ik nog een badge nodig had om te bewijzen dat ik de ‘mooie jaren’ heb bereikt. Natuurlijk, een operatie was de kers op de taart.

En dan hebben we mijn lieve wederhelft die werd beloond met het nieuws dat ze Parkinson heeft. Een verrassend cadeau om onze pensioentijd op te fleuren. Alsof de jaren van arbeid nog niet genoeg waren om ons bezig te houden. En als bonus begon de medicatie al snel minder te werken alsof het een wegwerpartikel was. Dus waarom niet een deep brain stimulator (DBS)  toevoegen aan het lijstje van moderne wonderen? Het is tenslotte altijd handig om een extra knop te hebben om op te drukken als je je verveelt.

Plotwending

Maar het verhaal gaat door. Alsof we nog niet genoeg hadden om naar uit te kijken, besloot het universum ons te verrassen met een plotwending. Haar been begon raar te doen, en nee, het had niets te maken met haar Parkinson. Dus daar gingen we weer, naar het ziekenhuis waar ze onze namen inmiddels uit het hoofd kennen. Wat bleek? Een lekker versleten heup. Dus waarom niet een extra operatie aan ons al indrukwekkende medische cv toevoegen?

En wat is de moraal van dit verhaal? Nou, als je de kans hebt, stop dan eerder met werken. Want zoals ik nu uit eigen ervaring weet, word je beloond met een scala aan medische problemen en aandoeningen die je nooit had kunnen bedenken. Oh ja, en cynisme is mijn beste vriend geworden om me door al deze verrassingen heen te loodsen. Dus wees vriendelijk, want je weet nooit welke plottwists nog op je pad liggen. En om het allemaal af te maken, hebben we onze vakantie naar de USA, waar onze zoon en zijn gezin wonen, moeten uitstellen. Natuurlijk, het past perfect in het script van onze ‘ontspannen’ pensionering.