Eeuwige krapte

Regelmatig koppen de kranten met schreeuwerige koppen: ‘gaten in de roosters van de thuiszorg en verpleeg- en verzorgingshuizen bijna niet meer te dichten’. Goedemorgen dacht ik, is dat nieuws? Want dat is al jaren een moeizame klus, het dichten van die roosters.

Zolang als ik me kan herinneren was er altijd wel wat, vanzelf ging het nooit.

De zorg is hot. Maar om heel eerlijk te zijn is die krapte er al zo ontzettend lang en tijdens het coronatijdperk nam de krapte alleen maar toe. Ik vind het behoorlijk naïef om te denken dat we die achterstand in hadden kunnen lopen tussen de eerste en de tweede golf, alsof je binnen een paar maanden wel even genoeg geschoold personeel of omgeschoolde mensen tot je beschikking hebt. Er is absoluut aan gewerkt, maar daar is tijd voor nodig en stabiliteit.

Voldoende tijd om een basis van ervaring op te bouwen. Daarbij is het beroep niet sexy, te weinig jonge mensen kiezen voor een zorgberoep. Dus neemt de schaarste hand over hand toe.

Verandering op verandering

Ik heb een groot deel van mijn werkend leven ‘op de vloer gestaan’ en in mijn ogen kosten veranderingen tijd, energie en inzet. Wat verandering vooral niet nodig heeft, is verandering op verandering op verandering. Als je medewerkers moedeloos wil maken, moet je vooral dat doen. Om de paar maanden denken dat je het wiel opnieuw hebt uitgevonden en dan steeds opnieuw datzelfde roer omgooien. Ik werd er zot van, volledig. Want aan het echte wezenlijk goed ‘zorgen voor’, kwam ik niet meer toe.

Werken in de zorg kan je niet zomaar even. Er spelen allerlei factoren mee. Zoals een stuk levenservaring, professional kunnen zijn en daarbij menselijk kunnen blijven. Inzicht in jezelf en anderen. Dat leer je niet alleen op school, dat leer je tijdens het leven. Het is geen kwestie van ‘even opleiden’. Daarbij is de ene mens de ander niet. Investeren in tijd en aandacht, om iemand op de juiste manier op te leiden, is echt geen sinecure.

De ouderenzorg is uitgewrongen en de krapte schrijnend. De frustratie van tekort schieten, elke dag weer kiezen wat wel en wat dus niet, als gevolg van die krapte, ging bij mij uiteindelijk na heel veel jaar de boventoon voeren. Ik hoop oprecht dat er maatregelen worden ingezet die tot een prachtig resultaat leiden en dat opleiden prioriteit krijgt.

Zodat iedereen die zorg nodig heeft, de zorg krijgen die ze verdienen.

Sterke punten

Ik neem mijn pet af voor alle zorgmedewerkers. Laten we leren om gebruik te maken van een ieders sterke punten en niet alleen te oordelen op niveau van opleiding. Kijk naar dat talent, of het gebrek eraan. Iemand dwingen om iets te moeten kunnen wat buiten zijn bereik ligt, demotiveert alleen maar. Creëer ruimte om elkaar weer te inspireren en om te leren van elkaar. Help elkaar om te groeien naar beter, krachtiger en zorgzamer.

Investeer even in geen verandering, in geen extra regeltjes, in geen extra wat dan ook. Soms is een pas op de plaats, puur investeren in de basis, de allerbeste ‘verandering’.