Lola – The Kinks

Ik ontmoette haar in ‘De Pieper’, een nagenoeg muisstille kroeg zonder muziek. De eerste keer dat de Canal Parade werd gevaren. Sprekende ogen, een ietwat zware stem.

Verklede vrouwen die op mannen leken en mannen die liever vrouw waren. Het is nu eenmaal zo. Transgenders waren er nog niet zoveel. Althans niet zichtbaar, voor zover daar sprake van is. Ik kan me natuurlijk vergissen, want met iedere tijd moet je meegroeien, vergroeien. En met ‘moeten’ bedoel ik gewenning, geen verplichting.
„Ik heet Lola”, zei ze. Een prachtige vrouw. Ik kon maar niet begrijpen dat ze als een vrouw liep, maar als een man praatte. Alles was nieuw. Ook voor mijn Lola. Ik viel bijna voor Lola, maar duwde haar weg.

De boten zijn verdwenen. Een muisje doet zich tegoed aan etensresten. De mensen gaan na een lange, warme dag naar huis. De liefde bedrijven, op hun manier, zoals zij dat willen. Misschien veilig, misschien ook niet. Mijn nachtelijke ontnuchteringsronde eindigt weer in de Pieper. Bij het water staan politie en nieuwsgierigen.
„Kent u die vrouw?”, vraagt een agent aan de kroegbaas van de Pieper.
„Ja, ze was hier gisteren. Ze had een zware stem, viel mij op.”
„Alleen?”
„Met een man. Nogal innig. Later kregen ze ruzie.”
„Waarover?”
„Ze zoenden elkaar. Opeens schreeuwde de man “gadverdamme”, duwde haar van zich af en verdween spoorslags.” „Kunt u de man beschrijven?”

Ik doe een paar passen terug als ik mijn spiegelbeeld hoor.

„Ik weet dat je niet bepaald matineus bent, maar zul je niet ‘ns uit bed komen?”
„Je stem, wat is er met je stem?!”
„Met mijn stem is niets aan de hand. Met jouw adem wel. Haha, wat een kegel. Was het leuk gisteren met je vrienden?”
„Hebben ze je gereanimeerd dan? O, wat ben ik blij dat ik je zie.”
„Gereanimeerd…? Volgens mij heb je gedroomd. Maar ik ga nu, de meiden wachten op me. Wil jij de afwas straks doen?”
„Ja, is goed.”
„Gaat het wel?”
„Ja, ga maar. Veel plezier.”

Ik stap onder de douche, neem voorzichtig wat te eten en het lukt me om me niets te herinneren, totdat ik de afwas doe: ‘Lola’, staat er op de afwasborstel…

Langzaam ontwaak ik weer uit die tijd en stop het Agfa-bandje in mijn hoofd met ‘Lola’. Het verhaal van Ray Davies – zanger en tekstschrijver van de Engelse band The Kinks, opgericht in de jaren 60 – over een travestiet in een nachtclub. Een tijd waarin taboes werden doorbroken. Ja, je kunt met eenieder dansen, maar waar kies je voor? Vaar lekker over de grachten, doe de overtreffende trap van extravagant. Iemand zal het bekritiseren, anderen durven tegen de intolerante stroom in te varen. Alles kan, alles mag. Nou ja, een sigaretje roken, zelfs op straat, is ‘misdadig’. Vlees eten ook. Mijn keuze is ambitieus mijn weg vervolgen: in de ochtend zit ik vol met ideeën die ik moet vasthouden tot de avond van de omdraaimaatschappij, waarin anders denken dan anders denken vereenzelvigd wordt met afwijkend denken. Een ‘taboe’ dat in een doorgeslagen tijd zich als een oester sluit.