Busbekende

„Hee, maar u zit ook vaak in de bus ‘s ochtends”, zei ik tegen de dame op een verjaardag. De expert ziet mijn fout meteen: ik had een busbekende gemaakt.

Een busbekende is, de naam zegt het al, iemand die je voornamelijk kent van de bus. Dat kan iemand zijn waarbij je regelmatig in de bus zit, maar ook een collega die je op het werk nauwelijks spreekt, maar wel iedere keer in de bus tegenkomt.

Het mooie van reizen met de bus is dat daarin de regels van het normale sociale verkeer niet gelden. Je kan er iedereen negeren, de hele tijd op je telefoon zitten kijken en, na een gefaked vrolijk ‘Goedemorgen!’ naar de chauffeur, ongegeneerd chagrijnig zitten zijn. Of nog beter: je kan je bustijd besteden aan het lezen van boeken, het schrijven van gedichten of het kwijlen op je nieuwe telefoon. Je ervaart kortom, als de bus tenminste komt opdagen en niet is uitgevallen, een stukje echte vrijheid.

Dit alles gooi je echter weg als je een busbekende maakt. Dan ben je veroordeeld tot het verplicht voeren van ongemakkelijke gesprekken en het opzetten van een neppe glimlach. Hoe hiermee om te gaan is in sociaal opzicht nog onontgonnen gebied. Moet je zwaaien als je busbekende de bus instapt? Dan komt die zéker naast je zitten. Of kan je hardnekkig op je telefoon blijven kijken en net doen of je die ander niet ziet? En ben je sociaal verplicht om je tas van de plek naast je te halen als je busbekende jouw richting op loopt? Eén en al ongemakkelijkheid.

Onuitgesproken afspraak

Soms valt er nog wat te redden. Bijvoorbeeld als je busbekende een introvert persoon is. Dan maak je onderling de onuitgesproken afspraak dat je alleen bij de bushalte gedag zegt en daarna ieder in de bus op een eigen rij gaat zitten.

In mijn geval was de busbekende echter alles behalve introvert. Het was een praatzieke dame die steeds honderduit vertelde over kleinkinderen die ik niet ken, campings waar ik nooit zal komen en kwaaltjes van haar man waar ik niets aan kan doen.

Als ik net deed of ik haar niet zag en stoïcijns op mijn telefoon bleef kijken, dan tikte ze mij aan op mijn schouder. Zelfs als ik bewust naast iemand anders ging zitten dan ging ze in de stoel aan de overkant van het gangpad zitten, zodat ik alsnog binnen gehoorsafstand zat.

Toen ik probeerde steeds een bus eerder of later te nemen ging het een tijdje goed. Maar na verloop van tijd dook ze dan toch steeds weer op in die bus. Uiteindelijk heb ik maar gekozen voor de enige definitieve oplossing om van een busbekende af te komen: ik heb ander werk gezocht, waardoor ik met een andere buslijn moest reizen.