Zoveel amusement op één dag hebben we lang niet meegemaakt

Hoera, braderie in ons dorp. Er treden zelfs enkele artiesten op. Daar moet je je niet teveel bij voorstellen.

Op elke straathoek iemand met een fluit en twee trommels neerzetten en dat dan muziek noemen, gaat wel heel erg ver.

Over fluiten gesproken; voor het eerst sinds 120 jaar zijn ze er niet, die niet uit te roeien Peruanen met kramen vol Noorse Mart Smeets-truien in de verkoop. Kan ik nog hebben. Maar dat ze dan weer op die kutfluitjes liedjes van de Beatles gaan dwarsblazen, mis ik een stuk minder, moet ik zeggen. Daar moet ik eerlijk in zijn.

Vorig jaar was het een stuk beter geregeld. Er was een echte artiest geregeld. Hoewel, echt… Het bleek om een Dries Roelvink-achtige te gaan. Wie kent Dries niet? Op het marktplein was daarom een podium gebouwd, waarop de Dries-achtige in een ruit stond opgesteld met achter hem nog wat andere vage muzikanten.

De stem van de Dries-achtige klonk als een strontverkouden dorpspastoor die net een wip met de vrouw van de koster achter de rug had.

Er stonden nog aardig wat mensen naar zijn optreden te kijken. Opvallend veel mannen. Maar dat is logisch, want hun vrouwen hebben alleen iets met een échte Dries Roelvink inclusief de welbekende gele zwembroek aan zijn reet, dus die dachten ook: ‘Géén echte Dries met zwembroek? Oké, dan maar koopjes jagen tussen de marktkramen.’

Enthousiast applaus

Ik bedoel maar; je kon toen kinky kleding, rechtstreeks uit de magazijnen van Barotique Erotische assocoires B.V scoren, die tweedehands in elke braderie-kraam van een stuk of twintig lokale ouwe rukkers van boven de 70 voor een euro klaarlagen. Dan ga je als vrouw niet naar een verkouden dorpspastoor zonder gele zwembroek met een verkeerd gestemde mandoline staan luisteren.

Plotseling, midden in een mislukt nummer van de nieuwste CD Greatest hit van Dries van de originele Dries, begon iedereen enthousiast te klappen. De Dries-achtige boog zijn nek zoals een struisvogel twee seconden voor de slacht altijd doet. Hij leek zelf het meest verbaasd over al dat enthousiasme.

En terecht, want het applaus gold niet hem, maar de plaatselijke ijsboer die met zijn dronken kop, met ijskar en al, de plomp inreed.

Zoveel amusement op één dag hebben wij sinds het ritueel ophangen van een behekst stuk drijfhout in de veertiende eeuw, niet meer mogen meemaken in onze metropool.

In de verte zie ik, in een Mart Smeets-trui, een El Condor Pasa huilende blokfluit naderbij sluipen… De Dries-achtige zet een nummer in..