Zin

We zijn op weg naar het bos, waar man in ieder geval gaat hardlopen. Als we zijn gearriveerd stap ik uit de auto en zet muziek op mijn hoofd. Ik wandel richting de rode route. Man rent voor me uit.

Al lopend concentreer ik me op het opzwepende pianomuziekje van Frits Mertens, de tune van het programma Boeken en het eerste nummer op mijn empeedrietje. Met dank aan wijlen Wim Brands, toen de presentator.

Ik kijk omhoog naar de bomen. Als ik er dan toch ben, kan ik net zo goed mijn wandeltempo veranderen in een drafje. En als het meezit kan ik zelfs een tijdje in galop.

De hoofdzaak is dat ik me niet bezighoud met het rennen zelf. Mijn benen gaan aan het werk, verder wil ik er niets mee te maken hebben. Mijn ademhaling schuurt, mijn hart bonkt in mijn keel maar ik negeer het. De muziek leidt me af, sleept me er doorheen.

Intussen luister ik naar het intro van het nummer Cornflake girl van Tori Amos. Het voelt als een shotje cafeïne, geeft me vleugels. Niet groter dan die van een mus, maar goed voor een paar minuten motivatie. Als het shotje is uitgewerkt, voel ik mijn lichaam weer akelig goed.

Mezelf om de tuin leiden

‘Ik wil stoppen’, schreeuwt het me toe. Dan zet Slippery people in, het uitzinnige lied uit de vorige eeuw van Talking Heads. Jubelend jeugdsentiment overvalt me.
Het lukt me zowaar om weer een paar meters te halen in mijn drafjestempo. Ik eindig met een nummer van Spinvis: Paradijs (nondeju, wat zit dat nummer goed in elkaar). Zo ren ik uiteindelijk de route uit.

Terloops. Er niet teveel de nadruk op leggen, maar ondertussen.

Zo ben ik vaker bezig mezelf om de tuin te leiden om tot iets te komen. Eerlijk gezegd heb ik hier een dagtaak aan. Je zult misschien denken waarom al die moeite, je wilt het of je wilt het niet, doe het dan niet.

Dat heb ik altijd een lastige gevonden. Willen, willen. Ik wil wel maar ik heb er geen zin in. Zin heb ik in een nieuwe aflevering van Peaky Blinders, een cornetto-ijsje of een kop tomatensoep. Zin hebben om naar mijn werk te gaan, zin hebben in hardlopen, zin hebben in stofzuigen, dat is andere koek.

Ik zie er wel de zin van in. Dat maakt dat ik mezelf voortdurend aanspoor.