Boost je IQ bij de Ou

Ik denk nog vaak met plezier aan mijn eerste tentamen in 1992 bij de Nederlandse Open Universiteit, afgekort Ou. Jarenlang had ik intellectueel op mijn honger gezeten en dus verslond mijn brein deze vierdelige cursus op twee maanden tijd.

De Ou-tentamenmethode van 80 multiple-choice vragen lag mij volledig. Ik behaalde vlotjes een 8, een voldoende dus.

In 1992 was ik volop aan het herstellen van een burn-out. Ik was net uit een mentaal coma ontwaakt en de arts had na een IQ-test geconcludeerd dat ik nooit meer zou kunnen studeren. Omdat ik mijn studie Latijn-Grieks niet had voltooid, raadden mijn hoopvolle ouders mij aan om toch maar eens bij de Open Universiteit aan te kloppen. Een week later stond ik voor het Gentse Ou-studiecentrum, een mooie wit herenhuis . Een Ou-medewerkster deed open en ik zag binnen tientallen goedgevulde boekenrekken staan. Allemaal Ou-cursussen? De dame informeerde mij routinematig en vriendelijk: „De Open Universiteit Nederland biedt een zeer flexibel afstandsonderwijs aan voor volwassenen, sinds enige tijd ook in Vlaanderen. Je kan er cursussen, korte opleidingen of een volwaardige universitaire opleiding volgen. Er is geen diploma vereist om toegelaten te worden. Je moet enkel meerderjarig zijn.”

„Fijn, dat ben ik”, glimlachte ik.

De medewerkster ging verder: „De cursussen en opleidingen zijn grotendeels gebaseerd op zelfstudie, maar de studenten krijgen wel begeleiding vanuit de studiecentra.” Dat was toen ideaal voor mij.

Nederlandse diploma’s

En zo beantwoordde zij al mijn vragen, leidde mij even rond en adviseerde mij om enkele cursussen in te kijken. Ik schreef mij ter plekke in voor een cursus rechten. Dat was achteraf gezien een foute en overhaaste keuze geweest en dus bedacht ik mij en besloot om de Ou-richting psychologie te gaan studeren. De diploma’s uitgereikt door de Open Universiteit waren Nederlandse diploma’s. Sinds september 2010 is er een afspraak dat er automatisch een niveaugelijkwaardigheid is tussen de Nederlandse en Vlaamse Ou-diploma’s.

Toen ik aan mijn Ou-studie begon, stond dit universitair afstandsonderwijs nog in zijn kinderschoenen. Je kreeg drie uur de tijd om een tentamen te doen, in een studiecentrum naar keuze. De eerste tentamens moest je toen nog met potlood en papier afleggen en dan moest je zes lange maanden wachten om je resultaat te weten te komen. Met wat geluk lag er een certificaat in je brievenbus. Oef, een voldoende. En dan snel een volgende cursus bestellen. Mettertijd kreeg je in het tentamenlokaal een computer voor je neus gezet en verschenen de vragen daarop, nog steeds multiple choice. Het resultaat kon je dan al na twee weken checken, thuis op je Ou-account. Rond 2014 ging het nog wat sneller: om het tentamen te beëindigen duwde de student op een knop onderaan je beeldscherm en dan wist je meteen of je geslaagd was voor het tentamen. Daar had ik het wat lastig mee en dus stopte ik na een kwarteeuw studie.

En ja, wat geniet mijn Ou-brein nog enorm na van deze IQ-boost. En jawel, de komende vijfentwintig jaar ga ik mijn hongerige hersenen blijven spijzen. Met moeilijk verteerbare boeken uit de bibliotheek weliswaar.