Ronduit laf om mij de schuld te geven

Altijd al heb ik een sterke mening gehad over politiek. Samen met mijn moeder ging ik als kind de straat op en demonstreren, hierdoor kwam ik in aanraking met het Surinaamse Vrouwen Collectief, allemaal feministen van kleur.

Dat en de punkbeweging inspireerde mij. Het anarchisme van de punkbeweging trok mij aan, omdat ik heel slecht tegen macht en autoriteit kan. Daar ontmoette ik ook voor het eerst mensen van GroenLinks. Samen maakten we muziek en activistische kunst met een politieke boodschap.

Geen lucht

De relatie met GroenLinks is altijd goed geweest. Maar, de laatste jaren was het wel heel erg verstikkend geworden. Ik kreeg geen lucht. Als je altijd moet vechten om jezelf te kunnen zijn, dan ben je niet in vrede met jezelf. Ik wilde representatie in de politiek, terwijl ik in de spiegel keek en mijzelf niet zag. Ik wilde er voor iedereen zijn, maar was er niet voor mijzelf. Ik zeg niet dat ik nooit meer aan liefdadigheid zal doen, maar ik hoef niet elke dag een martelaar te zijn.

Een Regenboogprovincie is leuk op papier, de praktijk is helaas anders. De GroenLinkskiezer heeft diversiteit gekozen en dat er dan geen inclusie is, dat is vragen om ellende. Maar, om mij nu de schuld te geven van alle ellende is ronduit laf. Want een GroenLinks -Statenlid dat ‘bij wijze van grap’ tegen een ander Statenlid zegt: „Jij bent zo zwart als mijn kontgat.” Of een GroenLinks- Statenlid en haar kat met de naam Mohammed. En dan vooral het vloeken, heeft mij uiteindelijk doen besluiten uit de GroenLinksfractie te stappen. Uit respect voor de GroenLinkskiezers heb ik ingestemd, om het verlaten van de fractie in overleg uit te stellen tot het zomerreces.

Publieke lynchpartij

Vervolgens word ik totaal verrast door de GroenLinksfractievoorzitter die mij publiekelijk uit de fractie zet. Inmiddels heb ik mijn lidmaatschap opgezegd, desondanks wil GroenLinks mij royeren als lid, terwijl ik geen lid meer ben. Ik vind het oneerlijk en ongelijk, dat ik moet blijven vechten voor mijn rechten en vrijheid en dat GroenLinks die ‘verstikkende knie niet van mijn nek wil halen’. GroenLinks wil wraak, een ‘publieke lynchpartij’ bedoeld om mijn reputatie aan te tasten. Mijn hele leven strijd ik voor gelijkwaardigheid. Ik heb me jarenlang belangeloos ingezet voor GroenLinks en dit is hoe ik door GroenLinks word behandeld, serieus?

Als zelfstandige fractie ga ik ondertussen door. Groep Doe STOER staat voor wat mensen echt nodig hebben. Uiteindelijk wil ik met Groep Doe STOER mensen de tools bieden om hun weg te vinden naar vrijheid, zonder de ‘boeien van de onderdrukker’. Als wij Afro-Nederlanders de liefde in onszelf vinden, dan vinden we de kracht en de leider in onszelf. Honderden jaren onderdrukking en conditionering heeft ons doen geloven dat wij een leider nodig hebben. Terwijl de leider in onszelf zit.

Ik vraag mij wel af of ‘mijn nek uitsteken’ het waard is geweest om zoveel haat te ontvangen. Gelukkig overheerst in mijn leven nog steeds de liefde. Maar toch… haat went nooit. Hoe dan ook, zal ik mij nooit door haat ‘de mond laten snoeren’, laat dat duidelijk zijn! En haters, ik vergeef jullie en wens jullie heel veel liefde toe.

Debora Fernald (Statenlid Provincie Zuid-Holland Groep Doe STOER, Kunstdocent en Antiracisme-activist)