Littekens en hangtieten

Hier en daar een vetrol op mijn heupen. Eigenlijk is het meer hier dan daar.

Aandachtig en kritisch bekijk ik mijzelf in de kolossale spiegel in mijn slaapkamer. Het is wel erg confronterend wat ik zie. De putten in mijn bovenbenen waren tien jaar geleden nog op één hand te tellen. Nu heb ik aan twee handen niet meer genoeg. En dat per been! Over mijn buik maar niet gesproken; allerlei littekens in diverse soorten en maten. Rimpels in mijn gezicht in overvloed, gelukkig vooral lachrimpels.

Sinds ik mijn haar niet meer verf is het grijs nadrukkelijk aanwezig. Ik hoef er niets voor te doen, ze groeien er vanzelf. Overgewicht? Jazeker. Hangtieten? Mmm, dat valt wel mee. Alhoewel ze wanhopig hun best doen om zich voorlopig niets aan te trekken van de zwaartekracht. Eens komt er een dag dat ze zomaar voorover zullen kukelen. Niet aan denken dus. Kalknagels? Dat is iets tussen mij en m’n pedicure 😉 En vergeet vooral niet het verdere gedoe dat bij deze leeftijd schijnt te ‘horen’.  Je bent goed zoals je bent. Ja, duhhh.

Het mooie van ouder worden

Mijn lichaam laat een verhaal zien. Een verhaal van een halve eeuw en nog wat jaren erbij. Ik vraag me nieuwsgierig af of ik tevreden ben als ik mijzelf zo zie staan. De uitspraak; wijsheid komt met de jaren, plopt omhoog. Spontaan schiet ik in de lach. Dat is het mooie van ouder worden. Het maakt allemaal niet zo veel meer uit. Ik leef vrijer, het voelt ruimer en mijn lichaam zit me niet meer zo in de weg dan vroeger. Mooie momenten, minder mooie momenten, het is goed zoals het is. Misschien iets om over na te denken. Behalve voor vrouwen van in de zestig. Meiden, op naar de zeventig!