Depot

Een paar maanden geleden stonden mijn moeder en ik verwachtingsvol te wachten voor het Depot van Boijmans. Een kwartier later stonden we gedesillusioneerd weer buiten, want we hadden vooraf geen tickets gereserveerd. Dit in tegenstelling tot drommen mensen die wel hun voorwerk hadden gedaan.

Afgelopen vrijdag gingen wij in de herkansing. Online had ik – na even geslikt te hebben van de prijs –  onze tickets besteld met een tijdslot. Dit bleek bij aankomst het tijdslot van heel bejaard Rotterdam en twee dozijn 6-jarigen met hun nerveuze juffen.

Op eigen houtje

Bij binnenkomst stormde men naar een computerzuil. Wij hoefden dat niet te doen, want wij hadden al tickets. Dit bleek echter opnieuw het reserveren van een tijdsslot te zijn voor een rondleiding. Die rondleiding hadden wij natuurlijk niet nodig, wij gingen het depot op ons eigen houtje ontdekken! In de lift gingen wij naar verdieping vijf; wij hadden het plan opgevat om van boven naar beneden te beginnen. Op verdieping vijf zagen wij zo’n acht potdichte deuren in een donker trappenhuis van beton. Met een scheldende en tierende moeder stelde ik voor een volgende verdieping te proberen.

Hier hetzelfde verhaal, op de collectie van de Rabobank na die mijn moeder niet bezocht want ‘das ‘n foute bank’. Met het stoom uit haar oren keken we op een derde verdieping enigszins opgefokt naar negen topstukken uit Museum Boijmans, die we vanwege de lichtelijk opgebouwde teleurstelling op dat moment  niet helemaal op waarde wisten te schatten. We besloten alsnog twee tickets te reserveren voor de rondleiding, na een kopje verzachtende thee op verdieping zes in de zon. Hier namen we ons naïeve beeld met elkaar door; we zagen onszelf al struinend door kamers vol tekeningen, schilderijen en kunstobjecten.

Beeld bijstellen

Mijn moeder zat zo lekker in de zon, dat de hele rondleiding haar gestolen kon worden. Ik ging wel, voornamelijk om mijn beeld bij te willen stellen. Ik zag mensen die werken aan het restaureren waren en ik bezocht met een groepje een depotkamer met tekeningen. De kamers bleken op de juiste temperatuur gehouden te worden en mochten maar enkele minuten bezocht worden om dit klimaat niet te veel verstoren.

Ik ging het bezoek meer waarderen toen ik begreep dat het wereldwijd het enige kunstdepot is wat openbaar is gemaakt. Ik hoorde dat een tekening die drie maanden tentoongesteld wordt, daarna drie jaar moet worden opgeslagen om hem te ‘laten bijkomen’. Ik bevond me op een plek met meer dan 150.000 veelal verborgen kunstobjecten. Door meegenomen te worden in het verhaal ging het meer voor mij leven en groeide mijn waardering voor deze bijzondere plek. Het was voor mij hierdoor een les in nieuwsgierig blijven en het temperen van je vooraf ingenomen ideeën. Zo werd ik toch nog aangenaam verrast in plaats van te blijven hangen in teleurstelling.