Praten, praten en niet luisteren

Praten, praten en niet luisteren.

Waarschijnlijk kent iedereen dit wel. Je wilt even je verhaal kwijt, je hart luchten en een van de personen die erbij zit geeft ongevraagd advies. De kunst van het luisteren zit hem vooral in het luisteren, maar de persoon waarvan je hoopt dat die luistert, probeert je te overtuigen hoe goed zijn of haar ideeën zijn en wil vooral dat jij luistert.

We leven in een tijd waarin iedereen wel een mening heeft en informatie heeft. Of een ander dit interessant vindt, dat vragen we ons weinig af. Het is vooral veel gepraat en het houdt ook niet op. We kennen allemaal wel collega’s of familieleden die constant dezelfde boodschap blijven verkondigen of ongevraagd advies geven. Op die manier is het niet meer leuk om te vertellen waar je precies mee zit en kun je dus beter je mond houden of zelf over onzinnige onderwerpen praten, in plaats van advies krijgen waar je toch niets mee gaat doen.

Weinig woorden

Als iemand vraagt om advies, dan zou het een ander verhaal zijn. Of als de luisteraar een bron van ervaring en filosofische ideeën is, dan zou het passend zijn om te praten, of juist stil te zijn. Wat mij opviel was dat, toen ik nog werkte op het tuincentrum van mijn ouders, stagelopers naar mij toe kwamen met levensvragen. Dat was niet omdat ik het antwoord erop had, maar gewoon doordat ik luisterde. Zo ben ik hierdoor geïnspireerd om de hulpverlening in te gaan. Want luisteren is net als iemand een schouder om uit te huilen bieden. Iemand kan even vertellen waar hij of zij mee zit.

Dat luisteren zouden we wat meer moeten doen en wat minder praten. Er word niet voor niets gezegd dat iemand die wijs is vaak weinig woorden nodig heeft.