Een hogere dementie?

Ik wilde vandaag een tekst schrijven voor het online magazine De Leunstoel waarvoor ik nu reeds zeventien jaar mijn poëzie en proza publiceer. Maar voor het eerst heb ik geen of weinig inspiratie. En de deadline komt als een bosbrand alsmaar sneller dichterbij.

Gisteravond voor het slapen gaan kreeg ik een lumineus idee. Ik sliep dus vredig in. Maar toen ik vanmorgen deze tekst begon te schrijven was ik de titel kwijt en zodoende ook de inspiratie. Zal ik het dan maar over mijn nieuwste Rolling Stones-dichtbundel hebben? Wat had de redacteur van De Leunstoel mij vorige maand nadrukkelijk verzocht? Jawel, geen verhalen meer over mijn Jagger-adoratie.

En zo pijnig ik m’n hersens enigszins: ik wilde schrijven over een zekere J.B. Maar waar staan die initialen voor? Mijn vriend/kunstschilder Jan Buytaert? Of mijn idool Jane Birkin? Ach, heb ik over hen niet al geschreven? Lijd ik aan jongdementie? Ik weet het niet, onlangs vierde ik mijn 53ste verjaardagsfeest. Mijn familie en vrienden raadden mij toen aan om toch eens bij mijn dokteres langs te gaan. Maar waar vind ik haar gsm-nummer terug? En wat was haar familienaam?

Zwart gat

Ach, ik laat het even rusten… een half uurtje. Tijd nu voor een kopje koffie.

We zijn nu een uur verder maar ik weet nog steeds niet waarvoor ik gisteravond die initialen J.B. nodig had. Ik zet mij aan de pc en check mijn mails terwijl ik luister naar het sportjournaal op mijn favoriete radiozender: de destijds door een bom getroffen Karen Northshield, een voormalig Amerikaanse zwemkampioene, deed mee aan de 20 kilometere te Brussel. Ik heb vorig jaar haar biografie gelezen, die vrouw inspireert mij enorm.

Ik stop met het schrijven van deze tekst en wil mijn radio uitzetten. Zoals ik al jaren weet heet de sportjournalist Joris Brys. Plots besef ik: zijn initialen J.B. kan ik gebruiken om het zwarte gat in mijn hoofd te dichten. Zo heb ik dan toch een tekst voor De Leunstoel, het internetmagazine voor rustige mensen.

En nu… weet ik het weer: ik wilde het vandaag hebben over de essays Vlaamse leeuwen, geschreven door J.B., de Nederlandse schrijver Jeroen Brouwers. Euforie alom in mijn hoofd, ik lijd niet aan jongdementie, mijn mind vertoeft nu zelfs in een hogere dimensie. Over Brouwers essay schrijf ik een volgende keer, tenminste als ik het niet vergeet te lezen.