Prijspakker

Datingprogramma’s, ik kijk er graag naar. Het begint altijd zo lekker ongemakkelijk. „En… wat doe jij zoal in het dagelijks leven?”

Je wordt dan geacht iets over je werk en je hobby’s te noemen. Laatst hoorde ik iemand enthousiast vertellen over diamant painting, dat schijnt iets te zijn met glanzende steentjes die je met een pennetje op de juiste plek moet leggen.

Ik weet zelf niet goed wat ik zou antwoorden als iemand naar mijn hobby’s vraagt. Ik heb geloof ik geen hobby’s, meer dingen die gewoon moeten gebeuren of die je sowieso doet, zoals met de hond lopen of tv-kijken. Maar kun je tv-kijken als hobby noemen of moet je er dan eerst weer je werk van maken, zoals een columniste van het AD?

Het zou toch beter zijn om iets te kunnen noemen, dus besloot ik te gaan schilderen. Met acrylverf, die ik zou gaan kopen bij een zogenaamde ‘prijspakker’. Prachtig gekleurde tubes lonkten vanuit het schap, ik kocht meteen tien kleuren en richtte thuis een hobbyhoek in, die ik natuurlijk ‘atelier’ zou noemen.

De tubes stonden mooi opgesteld, naast elkaar op de klik-dop, het echte werk kon beginnen. Ik opende de tubes en zette mijn eerste penseelstreken. Het begin was daar. Even koffiezetten en de was uit de droger halen, die ik overigens alleen incidenteel nog gebruikte, als het huis al vol met was hing. Ik deed de kliktubes dicht, althans dat was de bedoeling, maar zeven van de tien tubes gingen niet meer dicht. Ze op de dop rechtop zetten was nu geen optie meer. Ik plakte alle open tubes dicht met zwarte tape en zuchtte.

Andere prijspakker

Koffie dus, en tijd om het nieuwe beddengoed uit de droger te halen en om het bed te spannen. Ik had een nieuw hoeslaken gekocht bij een andere prijspakker, hoewel de prijs me nogal was tegengevallen. De maten goed nagekeken en omdat een nieuwe hoes kriebelt, eerst maar even een wasbeurt er tegenaan.

Vreemd, het laken paste voor geen meter en wat ik ook deed om het te spannen, er schoot voortdurend weer een hoek los. Het paste echt niet, ik zuchtte. Ik besloot niet bij de pakken neer te zitten en ging beladen met een niet passend gewassen hoeslaken en zeven dichtgeplakte tubes naar de verschillende prijspakkers. Hoe zou ik dit gaan aanpakken?

Eerst maar eens kijken of er nog verftubes waren, gelukkig het hele schap stond vol. Ik zou zeven goed sluitende tubes uitzoeken en dan naar de klantenservice stappen. Ik opende een paar tubes, die vervolgens niet meer dicht konden. Ik opende er nog een paar, maar vrijwel alle tubes gingen niet meer dicht. Ik begon om me heen te kijken, zou iemand denken dat ik moedwillig tubes stuk maakte? Misschien was het beter om even uit te leggen wat ik aan het doen was. Ik riep een meisje en vertelde over mijn aanstaande ruiling. Ik gaf aan dat er wel erg veel tubes niet dicht konden. Ik benadrukte nog maar even hoe onhandig dat was voor verf. Ze begreep me en vond alles prima. Ik ging dus met toestemming door met open en dicht klikken. Uiteindelijk had ik zeven nieuwe tubes gevonden. Bij de klantenservice gaf ik de oude dichtgeplakte tubes terug, ze verdwenen zonder problemen onder de toonbank. Een bon hoefde ik niet te laten zien. Ik stopte de nieuwe tubes in mijn tas, op naar de volgende prijspakker.

Brandend water

Als het zo makkelijk was, dan was dat gewassen hoeslaken ook zo omgeruild.

Aan de balie legde ik uit dat de maten echt niet klopten en dat ik het weliswaar gewassen had maar ab-so-luut niet gebruikt. De kassabon moest overlegd worden, de dame keek bedenkelijk bij mijn verhaal. Ik begon luider te praten, ik kon toch zeker niet door de verpakking heen zien dat het niet zou passen.

Ik gooide het laken met ingehouden woede op de balie. De dame keek nu alsof ze water zag branden.

„Ja, wat is er nu weer?”, zei ik geïrriteerd. Toen pas keek ik naar het laken, dat inmiddels een mix was van zeven wilde kleuren verf.

Met een tas beddengoed vol verf ging ik huiswaarts, misschien was ik beter af zonder hobby. Ik had trouwens al een man.