Waag- of weegschaal

Gewicht is maar een getal. Het zegt niets over wie ik ben als persoon. Het bepaalt niet mijn waarde. Ik wil zo graag de persoon zijn die dat echt gelooft. Rationeel weet ik dat er geen enkel verband bestaat tussen mijn gewicht en hoe leuk ik ben.

Mijn gevoel staat hier helaas haaks op. Het getal op de weegschaal is mijn persoonlijke ‘Geslaagd leven’-index. Bij een ander denk ik daar compleet anders over. Voor mezelf ben ik vooral bikkelhard.

Toen ik zesenhalve maand geleden begon aan mijn hersteltraject werd mijn weegschaal verbannen naar zolder. Ik zou me elke week wegen bij mijn therapeut. Niet omdat gewicht de graadmeter is van succes, maar omdat het een hele eenvoudige manier voor mijn therapeut is om te zien of mijn mooie woorden van goed gedrag ook matchen met de weegschaal. Ik kan wel zeggen dat ik geen eetbuien heb gehad en me aan mijn zes eetmomenten gehouden heb, maar ik werd niet alleen op mijn blauwe ogen geloofd. Gelukkig was ik zo gemotiveerd dat ik altijd eerlijk was en dus steeg de teller nooit.

Afvallen was niet het doel

Wat volgde was een patroon van teleurstelling bij stilstand en geluk bij daling. Het weegmoment bepaalde mijn humeur. Het voelde alsof ik keihard werkte, maar dat de beloning uitbleef. Mijn verslaving zorgde ervoor dat ik het belangrijkste succes van mentale groei nagenoeg negeerde. Daarom besloot mijn therapeut dat we gingen stoppen met wegen. Afvallen was immers niet het doel en ze had inmiddels het vertrouwen in mij dat ik open zou delen als ik een uitglijder zou hebben.

In het begin ging dit goed, maar na ongeveer een maand werd ik nieuwsgierig. De weegschaal werd van zolder gehaald, gewoon om even te kijken of alles nog onder controle was. Ik had me netjes aan alle afspraken gehouden, dus er kon niets onverwachts staan maakte ik mezelf wijs. Maar wat baalde ik toen ik zag dat er niets af was. Mijn hoofd begon op volle toeren te draaien. „Moet ik aan een sapkuur?”, „Moet ik weer koolhydraatarm gaan eten?”, „Misschien ben ik wel in de overgang!”. Avondjes googlen van afvaltips en een afspraak bij de huisarts volgden. Maar het stomste wat ik deed, is mezelf steeds vaker gaan wegen. Eerst wekelijks, uiteindelijk dagelijks.

Tot twee weken geleden, mijn één na laatste groepstherapiesessie. Ik werd overladen met complimenten. Terwijl ik luisterde naar hoe goed ik bezig was, begon ik te huilen. Ik hoorde de mooie woorden, maar ik kon alleen maar denken: „Maar ik val niet af!”.  Een stortvloed aan gedachtekronkels en emoties volgde. Ik wil het niet belangrijk vinden, maar dat vind ik wel. Ik wil de trotse bodypositive feminist zijn die denkt: „Ik ben fantastisch, precies zoals ik ben!”. Ik wil niet zo streng zijn voor mezelf en kijk met oprechte bewondering naar vrouwen als Lizzo en Lotte van Eijk. Tegelijkertijd ben ik jaloers en voel ik me schuldig dat ik baal van mijn lijf en gewicht. Want als echte feminist moet het me toch niet uitmaken. Foei, bad feminist!

Psychisch martelwerktuig

Ineens komt er een einde aan gedachtebrij-tirade. Ik val even stil en zeg: „Mag ik iets doen?” Mijn therapeuten kijken me enigszins vragend aan. Alsof ze denken dat ik zomaar ineens de kamer ga slopen ofzo. Maar nee, ik wil mijn vriend appen of hij morgen mijn weegschaal mee wil nemen. De zolder is niet veilig genoeg, dat psychische martelwerktuig moet mijn huis uit. Het enige wat de schat antwoordde was: „Natuurlijk.” En zo is het gekomen dat mijn weegschaal nu in Best staat en hij staat daar prima.

Mijn hoofd wilde zojuist nog het woord ‘voorlopig’ typen. Mijn verslaving wil nog steeds wegen. Vroeger was mijn hoofd continu op zoek naar eten. Ligt er nog iets in de koelkast? De voorraadkast dan? Ik kom straks langs een tankstation dan kan ik… kopen. Die gedachten zijn nu vervangen door „Misschien kan ik me wegen bij de fysio”. „Ik moet vanmiddag naar de KNO-arts, zou die misschien een weegschaal hebben?” Maar ik heb noch de fysiotherapeut noch de KNO-arts hierom gevraagd. Als ik af kan kicken van eetbuien, dan moet zo’n stomme weegschaal een eitje zijn.

Dat ik ervoor kies geen ‘voorlopig’ te typen en mijn partners app om mijn weegschaal mee te nemen geeft me vertrouwen. Het lukt me om te luisteren naar wat ik wil en voorbij te gaan aan wat mijn verslaving wil. Om dat te kunnen heb ik f*cking hard gewerkt de afgelopen maanden en daar ben ik ook echt trots op. Wil ik nog steeds afvallen? Absoluut, maar ik wil vooral dit vertrouwen in mezelf vasthouden dan volgt de rest vanzelf!