Adrenaline

‘Ik ga voorop’, zegt zoon, 8, in de rij naar de ‘Crazy River’. Het is een van de weinige attracties in het pretpark waar je niet op zijn kop of in schroefbeweging in de lucht wordt gegooid met een snelheid van 120 km per uur.

Van vrolijke zenuwen springt hij op onze tenen. Tijdens het wachten zien we keer op keer de verdwaasde, natte koppen van de mensen die het ritje er net op hebben zitten.

Eindelijk zijn wij aan de beurt. Als we alle drie zitten schuiven we langzaam de woeste rivier op, steil omhoog. Ik hoor zoon achter me gillen. ‘Hou je vast’, roep ik. In gedachten zie ik hem door de lucht vliegen, recht de gekke rivier in.

Bovengekomen draait onze ‘varende boomstam’ zich plotseling om, in vliegende vaart gaan we achterwaarts naar beneden. Het feestje is begonnen. Joehoe! De adrenaline stroomt, we zijn wakker, ik hoor zoon achter me ratelen van de spanning. ‘Oh nee, dit gaat niet goed, we gaan dood, nee!’

‘Blijven lachen’, schreeuw ik.

Met een noodgang draait ons bakje zich nog een keer om: even kijken we recht de diepte in. Dan storten we naar beneden, suizen het kolkende water af. Zoon en ik gillen. Aan het eind van deze dolle vlucht komen we met een smak neer, spetters water slaan in mijn gezicht.

Bedaard kabbelt ons boomstammetje naar de uitgang waar we in de ogen kijken van de rij wachtende mensen die ons onderzoekend opnemen.

‘Ik wil nog een keer’, roept zoon uitgelaten.

‘Vond jij het ook eng, papa?’, vraagt hij als we even pauze houden met een bak frites binnen handbereik. Overal in het park horen we kreten van doodsangst afgewisseld met gierende lachsalvo’s.

‘Eerst ben je bang dat je dood gaat, daarna dat je blijft leven’, vat zijn vader het samen.

Een tijdje kijken we naar de attractie ‘Space Shot’. Een stel mensen zit rondom een grote raket, als een astronaut, ieder in zijn eigen stoel. Beugel over hen heen, gordels vast. Een stem telt af als was het een reis naar de maan, er klinkt muziek.

Pang! Met kracht schiet de space shuttle omhoog. Drie gesluierde vrouwen gillen het uit, hun zwarte djellaba’s wapperen. Het is een machtig gezicht. Dan zakt de raket weer, iets minder meedogenloos snel, totdat..pang!

In het reuzenrad, hoog bovenin, voel ik me ongemakkelijk.

Vanaf deze hoogte kunnen we de ‘Space Shot’ goed zien. Hij schiet omhoog, er klinkt geschreeuw.

‘Daar wil jij in, mama? Je vindt dit al eng.’

Uitdagend wiebelt hij op zijn stoel, ons open kooitje begint te schommelen. ‘Maarten’, sis ik. Hij lacht triomfantelijk.

Aan het eind van de dag stap ik er nog een keer in, om bovenin weer angstig te worden.

Staaltje van geheugenverlies, maar ook verlangen naar bevrijding en opluchting. Het pretpark als verlossing.