Regels

Iedereen groeit op met Regels. Geschreven regels, ongeschreven regels, verkeersregels, regels op school, in het verkeer of thuis.

Regels, Regels en nog meer Regels. Ik krijg het nu al Spaans benauwd bij alleen het benoemen ervan. Je begrijpt vast al dat ik niet van regels houd.

Ja, als het om ‘tussen de regels door dansen’ gaat, dan praat ik er graag over mee. Ben ik daarom een volwassene die is blijven hangen in haar puberteit? Misschien wel gedeeltelijk en daar ben ik oprecht blij mee. Een puberbrein trekt zich minder aan van regels of de algemene belangen daaruit voortvloeiend.

Daarna leer je pas echt om volgens de regels te leven / om ons als schapen te gedragen. Onze maatschappij draait en functioneert onder Regie van Regels en iedere keer kom ik er achter dat het volgen van onze algemene Regels vaak niet loont.

„Brutalen hebben de halve wereld”, klinkt toch net even wat lekkerder dan „mensen die de regels volgen hebben de halve wereld”… Toch?

Voor jezelf opkomen

Al toen mijn kinderen heel jong waren leerde ik ze dat voor jezelf opkomen belangrijker is dan die gele of rode kaart die wordt uitgedeeld op het moment dat ze terug meppen. Die gele kaart interesseert me geen moer. Wel het feit dat je je laat vernederen om een gele kaart te vermijden. Zo kan ik oneindig veel voorbeelden bedenken.

Juist mijn oudste zoon met een zeer weldenkend echter absoluut puberbrein, leert mij stil te staan bij het nut van onze regels… of het niet bestaan van dat nut.

Ondanks mijn gedachten en mening over dit alles, heb ik zelf een paar regels. Namelijk:

1. Denk zelf na.

2. Gebruik het woord kanker nooit als scheldwoord.

3. Niet met die fucking bal binnen spelen!

Natuurlijk heeft dit verhaal zo zijn nuances maar dan wordt het erg saai. De nuances laat ik dus verder achterwege.

Gegroet, Eleonora (opstandig, puberaal of wellicht minder volgzaam, maar wel met een zelfstandig denkend brein).