Zomaar een tekst

„De tekst wordt wel weer een uitdaging”, app ik plagerig naar het koor, nadat ik de songtekst heb bekeken van het nummer dat we gaan zingen. You can’t manufacture a miracle is als beginzin nog wel te onthouden, maar er volgen er nog zoveel en die moet ik tegen de tijd van het optreden allemaal uit mijn hoofd kennen.

Tijdens het optreden moeten we het namelijk met twee teksten doen die op gepaste afstand voor de groep staan. De letters zijn iets groter dan normaal, maar alsnog alleen te lezen als je vooraan staat. Bovendien bevat de tekst niet de eigen aantekening die aangeven wanneer ik een ‘oeh’ of helemaal niets moet zingen. Daarom is het voor het stressniveau tijdens een optreden wel goed om van tevoren alles uit het hoofd te leren. Alleen viel dat de afgelopen keren niet mee. Ik heb blijkbaar moeite met songteksten.

Niets te veel voor mij van jou, is zo’n zin waar ik het vorige seizoen moeite mee had toen ik hem eenmaal uit mijn hoofd ging leren. Repetitie na repetitie had ik de woorden vanaf mijn blaadje gezongen toen ik me ineens afvroeg wat ik zong. Wat betekent de zin nou precies? Dat ik niets te veel van jou krijg en dus net genoeg? Dat ik langzaam genoeg van jou krijg? Of, dat ik niet genoeg van jou kan krijgen? Niet mijn logica. Het duurde in ieder geval echt even voordat de zin beklonk en ik de woorden vol overtuiging in de juiste volgorde zong.

Zonder papier

En bij Mens durf te leven van Ramses Shaffy was ik oprecht blij dat ik de lage partij had. Zo hoefde ik gedurende drie coupletten enkel een melodie op ‘ah’ te zingen en dat scheelde mooi weer vijftien regels tekst.

Dus, toen we in het nieuwe jaar weer met het koor bij elkaar kwamen en de docente ons naar een goed voornemen op zanggebied vroeg, wist ik het wel: de liederen zo snel mogelijk zonder papieren hulpmiddelen zingen!

We begonnen het seizoen met Electric life. Wat precies een electric life is weet ik niet, toch kende ik een zondagmiddag later deze songtekst en dacht ik na over wat ik nog meer moest onthouden. De opbouw en volume per couplet, het moment van de echo en vooral het aantal keer dat we met zijn allen de laatste regel zingen. Ik ben er normaal al niet van, maar tijdens het optreden met het koor wil ik al helemaal niet het laatste woord hebben.