Vier de liefde!

Zaterdag liep ik met mijn ‘date’ een gedeelte van het Klompenpad bij Kasteel Amerongen. Dat was op zich al een heuglijke gebeurtenis – iets met kriebels in mijn buik, maar wat het ook bijzonder maakte: we deden dat hand in hand.

Nu lijkt dat natuurlijk heel vanzelfsprekend, maar voor mij (en ook veel anderen) is dat heel lang niet zo geweest.

In alle eerlijkheid: ik vond het vreselijk spannend, maar tegelijkertijd zo fijn!

Tijdens het laatste jaar dat ik in Rotterdam woonde, ben ik met mijn toenmalige partner een jaar lang stelselmatig bedreigd en geïntimideerd door een grote groep jongeren.

Deze homofobie was zo heftig, dat we uiteindelijk het huis hebben verkocht en zijn verhuisd naar Culemborg. Het was onveilig. Hoewel dit inmiddels al jaren achter me ligt, heeft deze situatie diepe sporen nagelaten.

Sindsdien ben ik ontzettend bang geweest en heb ik jarenlang achteromgekeken of ik niet werd gevolgd, angstig om een volgende afwijzing of sneer te moeten incasseren. Continu op mijn hoede.

En hoewel ik me online inmiddels gemakkelijk uitspreek en ik geen moeite heb om mijn positie als MENS in te nemen, met mij is namelijk niets mis, is de praktijk soms verdomd lastig.

Vriendelijk en niet afkeurend

Tot afgelopen zaterdag dus… We liepen er hand in hand door het bos, terwijl andere wandelaars ons regelmatig passeerden.

Wat opviel: geen enkele, afkeurende blik. Wat wel gebeurde: vriendelijke reacties, mensen die ons groetten. We liepen zelfs samen hand in hand het terras op om een colaatje te drinken.

Er zijn geen woorden die ook maar enigszins kunnen duiden wat dit met me deed. Ik raakte overspoeld door een golf van emoties. Ontroering wisselde zich af met vrolijkheid. En ik wist: ik heb opnieuw een grens verlegd. Ja, ook op mijn 37ste. Ik wil niet langer bang zijn, maar mijn liefde voor iemand vrijuit kunnen uiten. Ook in het openbaar.

Of ik dat ook vandaag of morgen weer durf? Geen idee, want ik ben me er terdege van bewust dat dit helaas niet overal kan. Zelfs al mag het never nooit een issue zijn.

Daarom is er nog veel te winnen, kijk alleen maar naar de situaties die de afgelopen weken het nieuws domineerden. Homofobie is nog steeds een ding en vaak dichterbij dan we denken.

Maar dit neemt niemand me meer af. Ik vier het leven in vrijheid. Zoals ik ook anderen die vrijheid gun. En daar wil ik me voor blijven inzetten, tot de allerlaatste snik.