Let’s get physical

Ik kom net terug van de cardioloog. Mijn nog jonge vrouwelijke huisarts had mij naar hem doorverwezen nadat ze hartritmestoornissen bij mij had opgemerkt. Zo stapte ik vandaag met een bang hartje de kamer binnen dat zich op de tweede etage van de stadskliniek bevindt.

Vooraleer de sympathieke baardige arts aan het onderzoek zou beginnen, las hij luidop en routinematig mijn medisch dossier voor waarin men vermeldt dat ik door een traumatische gebeurtenis in mijn jeugd aan vele verschillende fobieën lijd.

Zijn Chinese verpleegster luisterde aandachtig mee en plaatste vervolgens, nadat ik mijn bovenlichaam had ontbloot, een aantal elektroden op mijn borst en rug. Ik zag dat er allerlei grafieken verschenen op een piepende machine, terwijl ik een half uurtje op de hometrainer mocht fietsen op een matig tempo. Intussen stelde de hartspecialist mij allerlei vragen over een eventuele familiale medische voorgeschiedenis. Ik vertelde dat mijn vader op zijn 65ste ooit een hartoperatie moest ondergaan, alsook mijn halfbroer Daniel onlangs. De arts sprak: „Oh mijnheer Aendenboom, dan bent u mogelijk erfelijk belast.” Mijn hart klopte plots in mijn keel…

Psychisch gestoord?

Na een kort tijdje op de hometrainer begon ik al te puffen en te zweten en kreeg het plots benauwd, ik moest echt stoppen. De arts was lichtjes geïrriteerd en ook de verpleegster wist zich even geen raad. Toen ik weer op adem kwam, verontschuldigde ik mij en zei dat mijn vele fobieën mij weer parten speelden.

Een beetje harteloos gniffelde de arts: „U bent dus psychisch gestoord?” „Nee hoor, dokter,” repliceerde ik glimlachend. De intelligente man keek mij verbaasd aan: „Hoe bedoelt u , mijnheer Aendenboom? Fobieën zijn toch psychische ziekten?” „Ach neen dokter, want deze ziekten zijn een disfunctie in de hersenen.”

„Wel dan, mijnheer Aendenboom, dat is medisch gezien toch allemaal psychisch?” „Dat is een misvatting dokter, het zijn ook fysieke ziekten. Is het brein immers geen lichaamsorgaan van vlees en bloed?”

Hartstocht

Even viel er een stilte. Het onderzoek liep teneinde en dus verzocht de Chinese verpleegster mij om m’n sweater weer aan te trekken.

Nadat de geneesheer op zijn computer alle onderzoeksresultaten had bekeken, wreef hij zich over de baard en sprak van achter zijn scherm: „Ik heb hartverwarmend nieuws voor u mijnheer Aendenboom. Er is helemaal niks mis met uw hart.” Hij grinnikte tenslotte: „En er is blijkbaar ook niks mis met uw brein.” „Ach ja dokter, mijn brein heeft dan ook met veel hartstocht over het brein geleerd.” grinnikte ik terug.

Bij het verlaten van zijn praktijk drukte ik de arts hartelijk de hand. De man had immers een hart van goud, ja hij was een arts naar mijn hart.

En nu plof ik neer in mijn salon en denk: „Oef, dat is een pak van mijn hart.” Ik zet m’n tv aan maar zap meteen weg. Neen dank u, voor mij vanavond geen filmscène van een hartoperatie. Ik zap verder tot bij mijn favoriete muziekkanaal. En wat is het fijn om te weten dat mijn hart nog steeds hevig mag kloppen voor Olivia Newton-John en haar song: Let’s get physical.