Marathon

Terwijl een vriendin urenlang euforisch zweefde over het Rotterdamse asfalt, droomde ik ervan daar volgend jaar ook te rennen. Vol inspiratie en bravoure kondigde ik de dag na de marathon tegen mijn collega’s en het thuisfront aan dat ik in April 2024 die 42 km en 195 meter wel wilde gaan rocken. Waarop het thuisfront voorzichtig zei; bedoel je niet April 2025 lieverd?

Manlief haalt vaker – goedbedoeld – de realiteit erbij. Dit zorgt ervoor dat een ‘kinderkookcafé’ beginnen opeens een bureaucratisch getouwtrek met de gemeente en de hypotheker wordt en ik in mijn verbeelding ‘ik vertrek’-taferelen voor me zie als ik droom over onze aangekochte camping in Frankrijk. Heerlijk toch, zo iemand die me weer met beide benen op de grond zet…

Gisteren was daar dan toch de eerste training. Dit keer geen zelfoverschatting met instant blessure tot gevolg, maar een professioneel schema waaraan deze marathonloopster in spé zich braaf zou gaan houden. Die zes keer een minuut hardlopen was natuurlijk peanuts. De kop is eraf! Dat begint hoopvol. Ik kan al zes minuten afgebroken hardlopen. Dat lijkt toch best wat op vijf uur onafgebroken. Ik weet het, mijn glas is vaak vrij vol, totdat het tegendeel bewezen is.

De dag erna was dat glas leeg. Een niet te negeren ongemak in mijn knie diende zich aan. Zie je wel, oud en krakkemikkig was de eerste gedachte. Kan ik hier niet iets voor slikken was de tweede.

Sinds ik veertig geworden ben, bestrijd ik namelijk opeens de (leef)tijd met pillen. Pillen voor een dikkere haardos, voor hardere nagels, voor een elastischer smoelwerkje, pillen voor het rikketikje en om het snappertje scherp te houden. Tegen beter weten in natuurlijk. De tijd gaat echt voorbij, samen met mijn jeugdigheid.

Laatst op een etentje werd de dame naast mij aangesproken; ‘jij bent echt niets veranderd in al die jaren’. Dat was voor mij de impliciete boodschap dat dat bij mij wel het geval was. Mijn vader deed er een paar dagen later een schepje bovenop; ‘je kunt zien dat je dingen hebt meegemaakt in het leven.’ Wat is dat voor omfloerste manier om te zeggen dat ik een oude kop gekregen heb? Een vriend wilde het liefdevol brengen en dacht mij een compliment te geven toen hij zei dat ik ‘mooi ouder word’, waarop ik stamelde ‘bedankt of zo’?

Met hardlopen dacht ik ook weg te kunnen rennen voor de verdere fysieke aftakeling, maar nou blijkt er iets te bestaan zoals ‘the runners face’: ‘Tijdens het hardlopen stuitert het gezicht herhaaldelijk, waardoor het zijn elasticiteit verliest en er minder vol uitziet’. Nou lekker dan. Meer en meer studies tonen echter aan dat hardlopen de meest effectieve manier is om je leven te verlengen, gemiddeld met zo’n 3,2 jaar in vergelijking met mensen die nooit hardlopen. Ik droom nu over mijn 95ste verjaardag met een goedwerkend brein en verwarmd hart, inclusief rimpelhoofd, kinderen en kleinkinderen. Dat zou toch de beste finish van mijn leven zijn. Ik trek mijn schoenen zo weer aan en ga ervoor!