Zorgelijk

Als je zorg nodig hebt, raak je in ons land makkelijk verdwaald. Soms heb ik het gevoel dat ze gewoon maar wat doen, die beleidsmakers, en het liefst zo ingewikkeld mogelijk.

Gewoon omdat het kan.

Die zorgwereld inmiddels een lastig te doorgronden woud. Ondoordringbaar bijna. Het hangt van regeltjes en onmogelijkheden aan elkaar.

Nog steeds worden kinderen, ouderen, mensen over een en dezelfde kam geschoren. Maar het ene kind is het andere niet. Elke oudere is anders. Elk mens verschilt.

Wanneer gaan we meer naar het individu kijken, en zoeken we niet langer naar het labeltje dat iemand moet definiëren? Wanneer stoppen we om al die mensen in het zelfde afgekaderde hokje te willen plaatsen?

Hoe ingewikkeld ook, want ik ontken dat echt niet.

Maar een kind leren op eigen benen te staan gaat niet volgens een vast stramien, dat is maatwerk. Een oudere die niet meer thuis kan wonen, thuis wil wonen, thuis durft te wonen, ook dat vergt aandacht. Het hoeft allemaal niet perfect, kan vaak niet perfect, maar het moet wel zorgvuldig.

Als postpakketjes

Ik lees schrijnende verhalen, hoor schrijnende verhalen. Over dakloze mensen die als postpakketjes verplaatst worden. Stel je eens voor. Geen eigen regie, geen eigen inbreng maar overgeleverd zijn aan mensen die bij een kop koffie over jouw lot beslissen.

Cru wellicht, maar zo zie ik dat voor me.

Momenteel zijn er zoveel verschillende organisaties, steunpunten en aanklop-loketten. Wie kan daar nou wijs uit worden als je er geen fluit van snapt. Van het kastje naar de muur en weer terug, of nog een rondje. Om wanhopig van te worden.

Laten we de focus eens leggen daar waar hij hard nodig is. Kwaliteit in plaats van kwantiteit. Echte aandacht voor het belang van die zorg voor elkaar. Eenvoud. Versimpel die wet-en regelgeving, maak het overzichtelijk.

Ook al gaat er veel wel goed. Echt. Gelukkig maar. Maar wat valt er nog veel winst te behalen.