Een uurtje quantumzwaartekracht

Menig lid van ons hoogopgeleide volkje zie je dagelijks zitten op tv-bankjes bij uiteenlopende praatprogramma’s. En er zijn veel van die praatprogramma’s. Uiterst links tot uiterst rechts wordt van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat getrakteerd op oeverloos gezwam onder leiding van een ‘tv-persoonlijkheid’. Er is geen omroep die niet een of meerdere van die programma’s op tv aanbiedt.

Is het niet zonde van al het geld om daar dure tv-zendtijd aan te besteden? Wat is er mis mee om zulk geklets via de radio af te wikkelen?

Waarschijnlijk omdat de omroepbazen willen scoren en omdat hun dure tv-persoonlijkheden in de kijker willen lopen. Dat laatste geldt overigens evenzeer voor de hoogopgeleide toeschouwers. Die willen ook graag gezien worden en niet anoniem in een hoekje van een radiostudio weggemoffeld worden. Daarom zitten ze maar wat graag op de bankjes bij mannen als Jeroen Pauw en destijds Matthijs van Nieuwkerk. Aldaar zitten die intelligente kanjers praatprogramma’s lang ja te knikken. Kritiekloos te beamen wat zo’n populaire presentator en zijn gabbers hen willen aanleunen.

Binnen de Randstad

Ook mogen ze graag acte de présence geven bij tal van culturele hoogtepunten binnen de Randstad. Uitsluitend binnen de grenzen van de Randstad natuurlijk en bij voorkeur binnen de demarcatielijnen van Amsterdam. Ze houden het namelijk niet voor mogelijk dat er daarbuiten in cultureel opzicht ook iets te beleven valt.
Door bij zulke artistieke gelegenheden in beeld te komen, kan de rest van het land getuige zijn van hun exquise smaak en hun fijne maniertjes. Om die reden maken ook velen van hen jaarlijks vol devotie hun ‘kruisgang’ naar de uitvoering van de Matthäus Passion in Naarden of in een andere in het oog springende locatie.

Het hoogopgeleide volkje bereikte ooit een absoluut geestelijk hoogtepunt wanneer het zich voor een uurtje naar de DWDD University begaf. Alwaar het zich onder auspiciën van ‘rector magnificus’ Thijs van Nieuwkerk liet bijpraten over tal van niet alledaagse onderwerpen. Over uitermate ingewikkelde onderwerpen als quantumzwaartekracht, zwarte gaten in het heelal, de oerknal, oneindigheid en deeltjesversnellers.

Gezeten op tribunes als die in een circustent, in een of andere afgeschreven gashouder ergens in Amsterdam, lieten deze whizzkids zich regelmatig onderrichten door een werkelijk hoogopgeleid persoon. Het was natuurlijk typisch voer voor mensen die graag voor hoogopgeleid wilden doorgaan en dus veel te ingewikkeld voor Jan met de pet. Ofschoon de meesten op de tribune, onze Thijs inbegrepen, al geen raad wisten met de logica die schuilgaat achter de rekenkundige afspraak dat min 1 maal min 1 gelijk is aan plus 1, werd er op de tribune voortdurend instemmend geknikt bij alles wat de professor over bijvoorbeeld de quantumzwaartekracht over het voetlicht bracht.

Elitaire blik

Zoals ik vroeger na het zien van een 007-film de Rembrandt Bioscoop in Utrecht verliet met een gevoel van ‘kom nu maar op ik kan iedereen aan’, zo zag je het volkje met een enigszins elitaire blik in de ogen via ‘het ventiel’ de gashouder uitstromen. Wederom gesterkt in zijn opvatting van ‘wij vormen tezamen het intellect van Nederland, wij vormen de bovenkant van de samenleving’.

Thans is er geen DWDD meer op de buis. Is koning Matthijs van zijn troon gestoten en zijn rol op tv wegens vermeend grensoverschrijdend gedrag voorlopig passé. Er wordt ook geen universiteitje meer gespeeld in de gashouder. Het volkje is in mineur.

In de diverse praatprogramma’s spreekt men ook regelmatig met veel sympathie over ‘de onderkant van de samenleving’. Als ik die aanduiding van een groepering hoor gebruiken, dan ga ik altijd direct rechtop. Ik ben altijd benieuwd te horen wie en waarom tot die onderkant is veroordeeld. Of ik misschien zelf wel tot die categorie behoor. Je weet in Nederland maar nooit in welk hokje je nu weer wordt gestopt. Tot nog toe heb ik dat geen enkele maal klip en klaar horen duiden, om het eens populair te zeggen.

Onderkantmensen

Men spreekt echter op een wijze over deze ‘klasse’ die het ergste doet vermoeden. Het beeld dat in de praatprogramma’s wordt opgeroepen over de onderkantmensen, houdt het midden tussen meelijverdienende personen en individuen die nog net niet te categoriseren zijn tot de onderwereld. Omdat maar niet echt helder wordt over wie ze het nu eigenlijk hebben, ga je als amateur-analist dan zelf maar aan de slag. Als je nu simpelweg die groeperingen doorstreept die naar het vermoedelijk oordeel van het volkje in ieder geval niet tot de onderkant behoren, dan houd je vanzelf over wat daar mogelijk wel toe behoort.

Rekening houdend met alle tegenslagen van de afgelopen jaren, zouden daar best hoogopgeleiden tussen kunnen zitten. Hoogopgeleiden die thans hun heil zullen moeten zoeken op de bodem van die absurde datingsites. Maar ja, wie uit je voormalige topcircuitje wil er nu daten met iemand uit de onderkant van de samenleving? Waarschijnlijk niemand van die pseudo-intellectuelen.

Is dat erg? Nee hoor, dan kom je tenminste met beide benen weer op de grond te staan.