ZZp’ers in de zorg met dure auto’s, maar weinig aandacht voor de cliënten

Het is inmiddels al een tijdje een item dat besproken word, de ZZP’ers in de zorg. Als zorgmedewerker in loondienst valt mij een aantal dingen erg op. Ik zie steeds meer ZZP’ers bij het bedrijf waar ik in loondienst ben. Dat zijn best aardige jongens, maar ze hebben vaak wel wat opvallende zaken gemeen.

Veel van die jongens zitten meer op kantoor dan dat ze bij de cliënten aanwezig zijn. Ze spreken regelmatig Arabisch met elkaar of aan de telefoon, maar geen van onze cliënten en het vaste personeel verstaat dit. Tegelijkertijd maken deze, voornamelijk mannen, veel uren. Soms ook bij andere zorginstellingen. Ze vallen in voor ziek of afwezig personeel en ruilen ook nog wel eens onderling. Met zoveel uren kunnen ze natuurlijk wel een wat duurdere auto betalen, wat dan ook resulteert in dure leaseauto’s op ons terrein.

Ik werk op de dagbesteding en op ons terrein zijn ook nog drie woongroepen. Op één zo’n team staat, doordat een hiervoor disfunctionerend team die overigens ook veel ZZP’ers had is weggestuurd, een team met zzp’ers. Deze groep is vrij groot en die tijdelijke collega’s vallen dus ook bij ons team in. Een aantal van die jongens moet regelmatig en opvallend terug naar juist die woongroep, als ze bij ons of een van de andere twee groepen staan. Vaak gaan ze dan ook zonder te overleggen en blijven werktelefoons op kantoor liggen waardoor ze ook niet te bereiken zijn. Waardoor ik mij dan weer afvraag waar de collega is. Bovendien heerst er vaak bij hunzelf en de cliënten de vraag hoe lang ze hier blijven werken. Die onzekerheid doet ongetwijfeld iets met de inzet en vertrouwensband tussen begeleider en cliënt.

Ruim een uur weg

Naast deze genoemde grote verdwijntruc doen zich nog wat opvallende dingen voor. Deze jongens moeten nog weleens medicatie wegbrengen of lunchen met cliënten van een andere woongroep. Ook dan blijven ze vaak ruim een uur weg. Natuurlijk melden ze na afloop dat het is gelukt en het goed ging met de cliënt, maar als ik de cliënt vertel dat ze het lang met elkaar uithielden, hoor ik meestal dat zo’n ZZP’er er maar een paar seconden was. Waar ze de rest van dat uur hebben uitgehangen, weet ik niet. Verder valt op dat ze meestal uit de Randstad komen, wat zonder de onvermijdelijke files al snel anderhalf uur rijden van onze locatie is.

Blijkbaar zijn ZZP’ers in de zorg zeer energiebesparend, waardoor ze ook veel uren kunnen draaien om dure auto’s te lenen, om zo de belastingdruk weer wat te verlagen. Er wordt vaak benoemd dat ze tussen de zestig en tachtig uur draaien. Vast personeel krijgt de slaapuren, bij een slaapdienst half uitbetaald, deze ZZP’ers krijgen de volledige uren uitbetaald. Veel slaapuren draaien doet ook iets met je energie en komt dus de cliënten zeker niet ten goede.

Als ik deze jongens hoor praten klinken ze heel ervaren, maar ik let liever op iemands acties dan iemands woorden en die zijn vaak minder spectaculair. Vroeger had je het gezegde of iemand zijn rijbewijs bij een pakje boter had gehaald, nu zou je denken dat een zorgdiploma voor een pakje boter te verkrijgen is. Want van alle ideeën en plannen komt vaak maar weinig terecht. De schema’s die ik met de begeleiders voor de cliënten van die groep maak, zijn niet bekend bij andere begeleiders van dezelfde groep. Waar het mis gaat: geen idee.

Petjes en joggingbroeken

Van mensen van buitenaf krijg ik weleens de vraag wie precies de cliënten zijn. ZZP’ers met petjes en joggingsbroeken en dan dikke auto’s, dat geeft bij mij ook wel meer het beeld van een jeugdhonk dan een groep begeleiders van mensen met een beperking.

Natuurlijk zijn er ook positieve voorbeelden van waardevolle invallers. En de meeste ZZP’ers zijn heel flexibel qua waar en wanneer ze kunnen invallen. We kunnen ze niet allemaal wegsturen. Echter, de overheid kan wel het verschil tussen loondienst en ZZP’ers wegnemen. Hoewel de werkdruk erg hoog is geworden blijft het salaris laag. Verder hebben ZZP’ers minder te maken met randzaken, zoals verplichte cursussen en opleidingen, uitgebreide overdrachten en vergaderingen.

Werken in de zorg moet weer makkelijker en betaalbaar worden gemaakt. Want lijkt het werk alleen aantrekkelijk te zijn het voor die snelle jongens die zich als ZZP’er laten inhuren. Gezien eerdere voorbeelden lijkt me dat geen gezonde situatie, want deze begeleiders hebben vaak meer aandacht voor hun mobiel dan voor hun cliënten.