Het Belgisch knikje

Ik schrijf graag over de subtiele en minder subtiele verschillen tussen Belgen en Nederlanders. Want ik kan het je vertellen, ze zijn er in overvloed! En ze zijn heerlijk.

Ze zitten vaak ook in de allerkleinste dingen. Waarom zou het zo zijn? Wat heeft ons dan zo verschillend gemaakt? Nu ik in het hol van de leeuw woon, kan ik er dagelijks ook uitvoerig van genieten. Want dat is wat ik doe. Ik geniet van alles wat ik hoor en zie. En ik begin ervan te houden met heel mijn hart.

Sinds kort ben ik gestart met een eigen column over hoe dat nu eigenlijk zit. Want dat stereotype beeld van de Nederlander klopt vaak niet. Soms ook wel, natuurlijk.

Is de Nederlander echt zo gierig? Hoe zit dat met hun Franse uitspraak? En hebben ze altijd een mening? Werkt hun enthousiasme aanstekelijk? Hoe gaat dat op het werk en… kan je maar beter naar de Chinees als je in Nederland uit eten gaat?

Mening bijgesteld

Want als Belg heb ik mijn mening de laatste maanden toch erg moeten bijstellen. Nochtans was ik al tien jaar in de leer bij mijn Nederlandse vrouw…

Zo kan ik erg genieten van het feit dat elke Nederlander je gedag zegt. Een Belg zou al van mijlenver zenuwachtig worden wanneer hij merkt dat hij een persoon moet gaan kruisen. Niet wetend of hij al dan niet goedendag moet gaan zeggen. En dat resulteert dan vaak in het Belgisch knikje. Een klein knikje met het hoofd. Het zou ook géén begroeting kunnen zijn.

Jullie enthousiasme is aanstekelijk, jullie positivisme verslavend. Velen onder jullie vinden dat Nederlanders klagers zijn. Wel, dat kan, maar het positieve overheerst. Altijd.

En zo schrijf ik elke dag de kleinste dingen op in mijn boekje. Niet wetend of ik de subtiele verschillen binnen een jaar nog zal herkennen. Daarom voor vandaag: koester jullie enthousiasme.

I love it.