Hadimassa, Van Kooten en De Bie – Het verheden

‘Het is maar goed dat Chinezen zo goed kennen kezen anders zouden er niet zoveel Chinezen wezen’, aldus een lachende Ton van Duinhoven, die in het bekroonde satirische programma Hadimassa beurtelings in plat Rotterdams en quasi-Chinees, een Rood-Chinese ambassadeur persifleert.

Hij wordt geïnterviewd door de jonge Kees van Kooten, die hij uitscheldt voor ‘boerenlul’, en Wim de Bie. De opmerking van Kees dat alle Chinezen op elkaar lijken, wordt door Wim weggezet als vooroordeel. De Chinees kan, uh… kent zo goed Nederlands omdat hij in de jaren 50 in Katendrecht heeft gewoond. ‘Nederlanders zijn een volk van hoeren en pooiers.’

Van Kooten en De Bie, kent men hen niet van Hadimassa, dat in de late jaren 60 en begin jaren 70 werd uitgezonden, of van Het Gat van Nederland? Het zou kunnen – ik gelukkig wel. In ieder geval, het grote publiek leerde ze pas kennen door hun bekendste typetjes. Jammer, want er zijn nog zoveel persiflagespiegelbeelden van vóór bijvoorbeeld ‘De Vieze Man’.

‘De Chinees’ zullen veel mensen zich niet meer kunnen herinneren, of ze kennen hem niet omdat ze toen nog niet waren geboren. Dat kan. Wat zeker niet kan, is dat kunstmatig-intelligent-deugdzaam-Nederland het niet meer vindt kunnen, terwijl ze Ton van Duinhoven niet eens kennen. Maar om goed in een persiflagespiegel te kunnen kijken, kun je juist het beste quasi-intelligent-deugdzaam zijn.

Voor wie is men bang, Xi Jinping?

Ook de robot die Van Duinhoven op magnifieke wijze speelde, kent men vast niet. Een gevoelloze robot kun je op de hak nemen. Hoewel, met kunstmatige intelligentie weet je het maar nooit – dat gevaar wordt nu juist niet onderkend, maar het zou kunnen dat men dat wel leert kennen.

Zondagavond nog steeds met het bord op schoot, zonder vla met lange vingers, naar Studio Sport kijken, zonder Mart Smeets en Tom Egbers. De haartjes zijn droog, vader is er niet meer om ‘vooruit naar bed’ te roepen, de kachel staat te snorren op 10, een kruik is niet nodig. Met nog een kijk op de afgelopen week; hoe ik naar die week keek. Beau ‘vergeet’ Aïcha Marghadi een vraag te stellen: ‘Waarom begon je met Tom Egbers een verhouding als je weet wat voor ‘apart mannetje’ het is?’

Draadstaal is het enige satirische programma dat schuurt aan Van Kooten en De Bie. Het beeldscherm op de achtergrond met een typetje is goed gejat en getimed. Sterk is de persiflage op First Dates met daarin een genderneutraal persoon. Het is satire, dat moet kunnen dus kan het ook.

Maar kunnen de deugdzame niet-satirisch ingestelden stoppen mij te categoriseren? Ik weet al dat mijn genderidentiteit overeenkomt met mijn geboortegeslacht, daar hoeven jullie mij niet cisgender voor te noemen. Fijns!, om met Wim de Bie te spreken. Vertel mij niet wat ik al weet, dat geluk heel gewoon kan zijn, dat ook na Drees Nederland herrees, maar woningen nog steeds schaars zijn.

Volgende week keek ik weer terug naar ‘het gedoe van meneer Foppe’, die ‘Tijdloos Ouderwets’ verheden blijft.