Weerstand!

Vroeger ging ik vaak naar het COC, als 15-jarige was dit voor mij een veilige plek. Waar ik leeftijdsgenoten kon ontmoeten die ook waren zoals ik was en waar ik zonder dat ik lastig gevallen werd een drankje en een dansje kon doen.

Dit COC ligt in een zijstraat van het centrum van Maastricht. De eerste keer dat ik daarheen ging voelde ik spanning, vooral bij mezelf. Ik liep zeker vier keer langs de deur voor ik alle moed verzameld had en naar binnen liep. Ik heb verschillende metamorfoses van de bar en het COC meegemaakt maar de boodschap bleef altijd hetzelfde: een veilige en fijne plek bieden waar homoseksuelen en lesbiennes zichzelf konden en mochten zijn. Vroeger kon je hier ‘gewoon’ naartoe, tegenwoordig staat er bij feestjes beveiliging voor de deur. Je zou wel kunnen zeggen een ander vervelend soort spanning.

Ik heb de laatste maanden steeds meer reacties voorbij zien komen dat ‘wij’ ons niet in hokjes moeten plaatsen, vooral geschreven door gefrustreerde hetero’s die vinden dat zij voor dezelfde uitdagingen staan als wij dat doen. Maar nee, sorry. Hier ben ik het niet helemaal mee eens.

Vuile homo-spreekkoren

Ik hou van voetbal, ik zit graag in verschillende stadions om naar mooie wedstrijden te kijken. Mannenwedstrijden, vrouwenwedstrijden, het maakt me allemaal niet uit. Ik hou van deze sport. Maar de laatste keren betrap ik mezelf erop dat ik immuun aan het worden ben voor de vieze flikker- en vuile homo-spreekkoren. Mijn interne schild weerde ze allemaal. En ook al is het niet persoonlijk gericht aan mij, het komt binnen.

Een toppunt van frustratie was het bericht dat afgelopen weekend een groep jonge mensen is belaagd en lastig gevallen door een groep volwassen mensen. Voor ‘hun’ eigen COC in Eindhoven. Een plek die voor hen veilig hoort te zijn, waar sommigen zichzelf kunnen zijn, alleen daar. Want geloof me, dit kan op een aantal andere plekken niet! Het lijkt alsof de sluimerende boosheid en frustratie die in onze maatschappij zit steeds vaker ‘weer’ afgereageerd wordt op ons.

Moet je je toch eens voorstellen, dat jij als hetero, niet hand in hand kan lopen met je vriend/vriendin en dat als je dat wel doet, je wordt nageroepen, nagekeken, soms bekogeld of een stukje wordt achtervolgd. Dat je klappen krijgt omdat je in het openbaar bent met je partner en dan hoef je nog niet eens te zoenen. Dat de vooroordelen massaal zijn en dat jullie worden uitgesloten. Dat de meeste mensen het allemaal prima vinden maar niet in de eigen straat. Dan is het toch fijn dat er een plek is, waar je wel jezelf mag zijn? Waar je gewoon kan dansen en leven? Ja, leven! Want dat is wat ‘wij’ ook gewoon willen doen.

Nee, dat willen we niet

Het is bijna alsof ‘wij’ vinden dat we privileges verdienen. Doe normaal. Want nee, dat willen we niet. Wij zijn niet beter dan zij. We zijn en blijven allemaal mensen. Hand in hand lopen wil ik waarschijnlijk niet meer doen, iets wat leuk hoort te zijn is dat allang niet meer.

We zijn van meest tolerante land van de wereld zo de top 10 uit gekegeld. Dat heeft vast meerdere oorzaken. En dat is treurig. Maar laten we dan nu proberen om weer een beetje liever voor elkaar te zijn. Een beetje aardiger. Een beetje menselijker. Een beetje respect hebben voor elkaar. Jong of oud, man of vrouw, hetero of homo.

En, zoals John de Wolf laatst zei in de bekerwedstrijd Feyenoord tegen Ajax:
„Laten we ons verstand weer gaan gebruiken, G*dverdomme!”