Leve de imperfectie

Vandaag moet ik mijn paspoort vervangen. Ik ben te laat opgestaan. Haastig drink ik nog snel een kopje koffie, in de hoop dat mijn gezicht zich wat meer in de juiste plooien trekt. Ik bekijk gauw nog even de vier pagina’s met acceptatiecriteria voor een paspoortfoto. Allerlei foto’s van vriendelijke mensen met rode kruizen erdoor gaan aan mij voorbij.

Al mijn zelfhulpboeken over goed genoeg zijn kunnen zo de prullenbak in. Een paspoortfoto moet blijkbaar perfect zijn. Is hij niet perfect, dan wordt hij keihard afgewezen. Als psycholoog zie ik direct een wekelijks spreekuur bij de deelgemeente voor me. Ik lees enigszins gestrest: ‘Hoofd recht naar voren, schouders recht, voldoende contrast, geen reflectie in het gezicht, neutrale blik, mond gesloten. Als toelichting wordt er bij vermeld: ‘Breed glimlachen of een open mond is niet toegestaan. Dat wil niet zeggen dat er nors of stuurs gekeken hoeft te worden.’ Dit is modellenwerk voor gevorderden.

Ik sprint naar de spiegel en oefen wat neutrale gezichten die allen stuurs uitvallen. Driftig poeder ik mijn gezicht, zodat ik er zelf alles aan heb gedaan om de reflectie te verminderen en het contrast te optimaliseren. Tot mijn opluchting lees ik dat er minimumvereisten voor kinderen onder de zes jaar zijn. Eventuele complexen blijven hen gelukkig nog bespaard. Ik moet lachen om de in elkaar gezakte baby’s en huilende peuters waar een groene krul bij staat.

Hijgend loop ik het gemeentehuis in. Een streng sprekende spraakcomputer in het fotohokje dicteert mij vijf euro in te werpen. Aan contant geld heb ik al helemaal niet gedacht. Een moment later zit ik bij meneer de fotograaf om de hoek mijn neutrale gezicht te trekken. Ik wacht op zijn aanwijzingen in verband met het eisenpakket. Die blijven uit. Ben ik een natuurtalent? Mijn zelfvertrouwen krijgt een boost. Totdat hij me met een strak gezicht mijn foto laat zien.

Deze wordt hierna in de computer geladen en meneer de fotograaf begint te meten en te schuiven. Ik verwacht dat Photoshop zo door hem wordt geopend om mijn wallen professioneel weg te werken. Dat gebeurt gelukkig niet. Leve de imperfectie. Met een te hoog opgeheven hoofd, open mond en brede glimlach ga ik terug naar het gemeentehuis. Wie deze foto afwijst, krijgt met mij te maken!