Intratuin onder water

Ik ben vanochtend eens op zoek gegaan naar positief nieuws. Ik weet dat positief niet zo populair is trouwens. We lezen namelijk veel liever over oorlog, Armageddon, klimaatverandering en Mia en Dion die onze kansen tijdens het songfestival helemaal naar de ‘Burning Daylight’ zingen. Maar daar wilde ik me niet door laten tegenhouden dit keer.

En in dit geval deed Nu.nl het zonnetje in nieuwsberichtenland weer even voor mij schijnen door (heel gedurfd!) positieve dingen te berichten. Zo was er het verhaal van het kunstrif, vlak voor de kust bij Kenia; een koraalrif gekweekt door mensen van de Universiteit Wageningen, wat na twee jaar weer voor nieuw leven zorgde in de oceaan. Nieuwe vissen. Nieuwe zeedieren. En daar werd ik gelukkig van.

De toekomst lonkte en het lonkte vanuit een jaartje of dertig, in de toekomst. Met een soort Intratuin ‘onder water’ genaamd: Atlantis. Je liep langs een gebouw in de vorm van een aquarium. Overal vissen. Overal kelp en andere onderwaterflora. Vanaf de parkeerplaats was het eigenlijk al een schouwspel; kinderen die visjes telden, Anemoonvissen die vlak bij het dak zwommen. Het leek haast wel een tekenfilm. Zodra je er binnenstapte, werd je ontvangen door een vrouw in een duikpak: “Hallo, welkom bij Atlantis! Wilt u misschien investeren in een stukje koraalrif? Dan wordt er een ribje naar u vernoemd in het middenrif van de Grote Oceaan.” Het stukje koraal wat je uitkoos ging zij dan zelf opduiken in zo’n grote tank. Laten we wel wezen, dat soort dingen hebben ze gewoon niet bij de Welkoop.

Ook zag ik rijke filantropen voor me die bij Atlantis kwamen shoppen voor verschillende soort zeegras zodat ze ‘even’ hun eigen volkstuintje konden aanleggen in ‘De Stille’. De uitvinding van het kunstrif zorgde ook voor een nieuwe generatie tuiniers met een droom. Die onder het mom van ‘je leeft maar één keer’ en ‘iedere dag coniferen is ook wel erg saai’, hun duikbrevet gingen halen. Zodat hun groene vingers echt wat konden bijdragen aan de planeet, vanaf de zeebodem. Sjon de tuinman van 43, uit Stompetoren, ging met een zuurstoffles op de rug in de Atlantische oceaan, zeewierbossen planten. Want een midlifecrisis is voor iedereen anders en je mag lekker zelf weten hoe je die indeelt.

Ja, ik vond dit positieve nieuws eigenlijk wel voor herhaling vatbaar. Want met alleen het weerbericht als opkikkertje tijdens het nieuws, blijft onze gemoedstoestand miezeren en motregenen.