Generale repetitie

Hieperdepiep… Hoera! Drie paar handen gaan voor mij de lucht in terwijl er cupcakes versierd worden. Dan gaat de telefoon en hoor ik mijn moeder tegen mijn man „opgehaald met de ambulance” zeggen. Ik verstijf, stop met ademen. Was daar dan nu toch dat onheil, precies op de dag dat ik 40 geworden ben?

Mijn vader ligt in het ziekenhuis, hoogstwaarschijnlijk een hartinfarct na een test, verdere onderzoeken en wellicht behandeling volgen.

Het verstijven is omgezet in handelen; ik pak een weekendtas in met spulletjes, maak een gezonde smoothie en kies twee versierde cakejes uit om mee te nemen.

Mijn verjaardag eindigt zo jammer genoeg een stuk minder gezellig. Gespannen loop ik door de ziekenhuisgangen. Mijn vader is gestresst, hij heeft even voordat ik kwam een pretpil gehad zoals hij het noemt. De pretpil doet zijn werk en het zorgt ook dat ik wat meer kan ontspannen. Ik pak mijn hele arsenaal aan spullen uit, wat een soort nuttig gevoel met zich meebrengt in het machteloze van de situatie.

We zoeken samen naar de juiste zwaarte of luchtigheid om hier mee te dealen. Samen delen voelt troostend.

Staking

Mijn vader aan een hele hoop toeters en bellen. Bij ieder piepje kijk ik angstvallig naar de monitor, check zijn hartslag en bloeddruk en denk het te kunnen analyseren als een professional; ‘ziet er stabiel uit’. Onze humor komt al snel de kamer weer in. „Er wordt gestaakt morgen onder de artsen en verpleging, dus ik word morgen door de schoonmakers geopereerd.” Zo ken ik ‘m weer. Tussen neus en lippen door wordt door mijn vader verteld dat er een ‘niet reanimeren’-verklaring is getekend. Ook nemen we de plekken in huis door voor wachtwoorden, potjes met geld en adressen van familie. Ik vraag na of dit echt het enige geld is en kijk er natuurlijk zeer teleurgesteld bij. Het bewijst maar weer dat zo’n kwetsbare situatie een lach en een traan met zich kan meebrengen. Als ik mijn vader bij het afscheid een dikke knuffel geef, doen we dit beiden heel bewust en voel ik de warmte stromen tussen ons, terwijl we niets hoeven te zeggen.

Terwijl ik terugloop naar de auto laat ik mijn tranen stromen, ontlading van de spanning. Twee mannen lopen mij tegemoet, ik hoop stiekem op een knuffel, maar die blijft uit. Het voelt best alleen, als enig kind met twee alleenstaande ouders. Als dit de generale repetitie is, hoe doe ik het dan als het echt nog moeilijker wordt? Ik hoop dat het nog even wordt uitgesteld, want ik ben er nog niet klaar voor.