Stel je voor…

„Stel je nou eens voor dat je Marco Borsato bent?”, sprak Ruud de Wild met zijn meest empathische radiostem. Hij refereerde naar Marco’s carrière die door twee onafhankelijke aangiftes op pauze werd gezet. Marco Borsato, Nederlands ‘meeste-dromen-zijn-bedrog-War-Child-Held’, zit al een hele tijd op de strafbank te wachten op het uiteindelijke oordeel van de rechter.

Vorige week werd bekend dat een van de twee zaken geseponeerd is. Concreet betekent dit dat er té weinig bewijs is om te zeggen dat de beschuldiging waar is, maar ook om te zeggen dat het NIET waar is. Sceptisch Nederland hing nog dezelfde dag de vlag uit, want ‘weer zo’n gemeen-vrouwen-slachtoffer wat ten onterechte aandacht had gekregen’. De social-media-reacties vlogen door het plafond, als het had gekund was dit nep-slachtoffer dezelfde dag nog op de brandstapel gegooid.

En Ruud, die zichzelf ‘absoluut geen vicitimblamer noemt’, trok het confetti kanon nog eens extra open door de motieven van het overgebleven slachtoffer te bevragen. „Stel je nou eens voor dat ze in de war is, boos, misschien gelogen heeft?” Het slachtoffer, een 22-jarige, reageerde moedig dat ze niet om geld vraagt. Niet uit is op wraak. Dat Ruud een punt heeft en dat onschuldig beschuldigd worden onterecht is. Social-media Nederland lachte haar midden in haar anonieme gezicht uit, want ‘als je geen wraak wil, ga je toch met iemand in gesprek? Dan ga je toch niet naar de rechtbank?’.

Melding en aandacht

Na een klapband, bel ik de ANWB. Na een hartaanval, een ambulance. Na diefstal, de politie. Maar na lichaamsroof moet ik rekening houden met de gevoelens van de dader. Met zijn gezin. Zijn goede bedoelingen. Zijn carrière. Als ik melding maak, wil ik aandacht. Als ik te weinig bewijs kan aandragen (omdat dit bijna onmogelijk is in geval van seksueel geweld), heb ik het verzonnen. En als ik dan maar besluit te zwijgen krijg ik de vraag ‘wat er moet gebeuren om ons vrouwen zover te krijgen dat we in de toekomst direct aan de bel trekken?’.

Slachtoffers worden constant in de rol gestopt van verantwoordelijke, terwijl ze net zo onschuldig zijn als iemand die zijn been verliest tijdens een auto-ongeluk. Hoe komt het toch dat het makkelijker is om aangifte te doen van een televisie die ‘s nachts gestolen wordt waar je zelf niet bij bent, dan aangifte te doen van diefstal van je eigen lichaam?

Er is geen slachtoffer op aarde dat geneest van aandacht. Geen slachtoffer dat genoeg financiële compensatie krijgt om alle kosten te betalen. Seksueel misbruik is geen verdienmodel. Slachtoffers gaan er altijd op achteruit. Achteruit, totdat ze besluiten vooruit te gaan. Dit meisje van 22 is ontzettend moedig. Zij verdient dat we allemaal wachten, tot de rechter zijn besluit neemt.

Want stel je nou eens voor dat je als kind misbruikt bent?