Dubbel

Genoeg.

Hij lanceerde zijn laptop met een flinke zwaai en daar begon ie aan zijn reis door de muffe kantoorlucht. Je zag hem nog net even beseffen wat de langetermijn impact zou zijn. Nooit zouden de collega’s met wie hij al enkele jaren had samengewerkt dit beeld nog kunnen loskoppelen van de persoon die hij altijd was geweest. Hij gooide alle fijne herinneringen letterlijk aan diggelen.

De laptop kwam neer op de award die zijn leidinggevende had gekregen voor excellent leiderschap, maar niet voor die nog net even de koffiemok van de boekhouder aantikte. Net zijn favoriete mok, die ene met een regenboogtekening van zijn dochter en een hartje. De mok brak, en de koffie besmeurde de tapis plein die vorig jaar werd aangelegd. Lelijke blauwe trouwens, maar de bruine vlek maakte het er ook echt niet beter op. Daar lag het zootje dan, zijn zootje. Het werd stil.

In de achtergrond hoorde je iemand jammerend zijn spullen pakken. Vloekend op zichzelf omdat hij niet snel genoeg zijn autosleutels vond om zich uit de voeten te kunnen maken.

“Jij gaat nu niet rijden”, zei een stem. “Ik breng je naar huis”.

Wat later in de wagen vroeg ze waar hij exact heen moest. “Goede vraag”, zuchtte hij. “Breng me maar naar een hotel…”

In het hotel smaakte de whisky enkel goed omdat er al 8 glazen bier aan vooraf waren gegaan. De meid achter de bar was plots veel leuker dan hij eerst dacht. Zou ze misschien…?

Zijn telefoon lichtte op, hij opende het bericht.

“Papa, mama zegt dat je nooit meer thuis komt, klopt dat?”

Hij bestelde een dubbele whisky.

Van dubbelleven, naar geen leven.