Ballen draaien

Zondagavond 18.55 uur. Ik kruid het gehakt met wat peper, zout, paprikapoeder en – een geheime tip – een vleugje kerriepoeder. Pats, daar liggen eiwit en dooier gebroederlijk bij elkaar in een schaaltje. Uit de radio in de keuken schallen „de hits van je leven”, gepresenteerd door de lokale omroep. Vóór het kneden eerst goed handen wassen. Vastberaden kneed ik met beide handen het koude gehakt, het ei en het paneermeel. De eerste bal ligt al op de schaal als op de radio Kerken onderweg begint. Hemeltje, wat te doen?

De ballen moeten gekneed, want de gasten hebben honger. Een zweverige radiostem vertelt me dat we gaan luisteren naar een psalm. En daar zet het vrouwenkoor al in. Ik ben net met mijn tweede bal begonnen. Voorzichtig probeer ik met mijn lippen de volumeknop naar links te draaien, maar het lukt niet. De radio kiept nu van de koelkast af en nog luider galmt het vrouwenkoor door de keuken. Wanhopig kijk ik naar boven. „Jouw schuld!” Ik probeer de derde bal te draaien maar de concentratie is weg. Bij de vijfde bal houdt de muziek op. Ik haal opgelucht adem. Dan spreekt op de radio opeens een man over de ziel. Het is de pastoor uit de wijk verderop. Hij zegt dat je de ziel bent. En dat je wel een ziel moet hebben, omdat het in de bijbel staat. „Nou”, zeg ik. „Ook als het niet in de bijbel staat, geloof ik wel dat er zoiets als een ziel is. ”

De man houdt voet bij stuk en ratelt verder over de ziel en de bijbel. „Nog één bal te gaan, jongen, en dan ga je mijn keuken uit”, roep ik woest. Met dit nobele doel voor ogen draai ik de laatste bal, laat dan het water uit de kraan lopen en was gretig mijn handen. „Naar u smacht mijn ziel”, leest de pastoor voor. „En met mijn hart en mijn ziel verzoek ik u nú mijn keuken te verlaten. Eruit!” Dan vliegt de stekker uit het stopcontact. Er volgt een goddelijke stilte. Etenstijd.