De Staak Maar Raak Show

Vrijdagochtend. Het 06.36 uur en ik moet wachten omdat het openbaar vervoer staakt. Ik wacht op het station om het een beetje warm te hebben.

Buiten is het koud. Op het station liggen vier zwervers te slapen. Slapende mensen plegen geen geweld, ze hebben geen geld, werk, onderkomen of gezellige warme avonden. En dan komen er twee mensen van de NS, met een geel hesje, om ze weg te jagen. Daar mag niet geslapen worden.

• Ik wil het even hebben over de situatie van vandaag.
• De woningen zijn bijna onbetaalbaar
• De supermarkten worden duurder
• Alle instanties zijn tegenwoordig digitaal, zodat sommige mensen niet geholpen kunnen worden
• De eisen om een baan te vinden worden steeds hoger
• Dankbaarheid is een groot woord

En daar heb je jouw schijf van vijf, mensen. Als er buiten een verward mens agressief staat te schreeuwen, wordt er niet ingegrepen. Je weet niet wat het kan veroorzaken en dat is eng. Maar een vredige zwerver met slechts een deken mag niet dromen van een betere wereld voor zichzelf.

Geld en een chagrijnige baas

In het totaal zijn er 54 dagen stakingen van het openbaar vervoer. Ik heb zelf 80 minuten moeten wachten afgelopen vrijdag. Dat zijn 80 minuten die ik te laat kom. Dat kost geld, snipperuren, werkzaamheden en een chagrijnige baas. Samen met vele andere mensen die onzeker zijn over hun job, een onderkomen willen hebben en boodschappen willen doen. Maar toen gingen ook de buschauffeurs ‘nee’ zeggen tegen hun salaris en ik begrijp ze.

Denk aan al die liefdevolle mensen die jullie dankbaar zijn voor iedere rit naar hun magere salaris, normaal vrolijke baas en heerlijk naar hun werk mogen gaan. Ook dat pakken jullie af en er hoeft maar een baas op te staan die het niet meer trekt dat zijn personeel te laat komt, dan kan deze persoon straks niet meer rondkomen. Bedenk dan dat je die vredig slapende zwerver, die vroeger ook droomde van een beetje geld, sociale avondjes, misschien wel iets verloren heeft wat of wie hem dierbaar was. Bedenk dan dat de organisatie, de stakende chauffeurs en het personeel met de gele vestjes daar zelf de oorzaak van zijn geweest.

Soms is wachten op iets wat je ergens naar toebrengt solidair en warm. Zoals een mens die zegt hoe je het beter kan aanpakken, de weg wijst of een bus die je daar brengt waar je wilt zijn. Dit is mijn ode aan de buschauffeur, als ook de zwerver. Want waar gaan we voor? Voor het geld? Of zorgen dat ook andere mensen weer ergens terecht kunnen komen voor bijvoorbeeld een warm bad of  een thuis?