Omleidingen

Zullen we het eens over omleidingen hebben? Als jij die bijbehorende gele verdwaalborden net zo erg vreest als ik, dan herken je je vast in dit verhaal. Laat ik hierbij voorop stellen dat deze column absoluut geen aanklacht is tegen onze hardwerkende stoere wegarbeiders. Dat zou in het geheel niet fair zijn en hen geen recht doen.

Immers, dankzij hen hebben we geen blutsen en holen in ons asfalt en komen we meestal fatsoenlijk van A naar B. Laten we daar eens wat vaker bij stil staan. Vooral op de momenten dat we in onze auto’s zitten te grommen als er hier en daar wat oponthoud is door werkzaamheden aan de weg. Nederland kan daarin best een voorbeeld nemen aan het  ministerie van Rijkswaterstaat van onze oosterburen. Zij hebben dat heel goed  begrepen.

Hoe ze dat doen? Automobilisten worden er voortdurend aan herinnerd dat aan de weg werken heus geen lolletje is. Tijdens je reis over de autobahn lees je overal in koeieletters: WIR ARBEITEN FUR SIE! Dat je het maar weet. Nee, al die mannen en vrouwen in gele en oranje pakken, love them! Máár waar de weg wordt aangepast ontstaat tegelijkertijd het probleem waar ik het hier over wil hebben. En dat is de bewegwijzering, de zogeheten omleiding of de gele borden maffia zo je wilt. Wie zijn die mensen die dat uitvoeren? Ik wil het echt heel graag weten!

In totale verwarring

Nog nooit, en dan bedoel ik ook echt nooit, heb ik een omleiding meegemaakt waarbij ik niet in totale verwarring eindigde. Het begint eenvoudig. Je ziet een bord met de tekst:  omleiding, met daarbij de plaats waar het om gaat. Ook vertellen ze je waar de afzetting staat en welke letter je moet volgen. Bijvoorbeeld: volg D. So far, so good. Elke keer begin ik vol goede moed aan de, wat vaak eindigt in een barre tocht. Want dan komt het moment waarop je op zoek gaat naar de volgende D, en in de meeste gevallen staat die dan net onder een struik of nét na een ander verkeersbord bij een afslag. En ook al let je nog zo goed op… bord gemist! Dus op naar de volgende afslag en terug naar de tweede D. Als je pech hebt ben je dan een kwartier verder.

Zit je op een snelweg,  dan kan het zijn dat je kilometers lang geen D meer tegenkomt. Vaak zie je wel andere letters, want als ze eenmaal aan het omleiden zijn dan wordt er waarschijnlijk niet alleen met jouw bestemming gegoocheld. Op dat moment begin je te twijfelen… Heb je een D gemist? En niet alleen jij, maar andere automobilisten twijfelen ook en gaan langzamer rijden. Voordat je het weet ontstaat er filevorming… Weer 10 minuten verloren. Is jouw omleider een echte grapjas, dan heb je dikke kans dat je er bij één of ander dorp in the middle of nowhere af moet. Waarna je vervolgens belandt in een soort van toeristische sightseeing-route. Je bent inmiddels alles bij elkaar al drie kwartier extra aan het rijden en hebt alle bezienswaardigheden in de omgeving kunnen afvinken.

De uitvaart niet halen

En als je dan denkt dat je bijna aan het einde van je omleiding bent, dan heb je het mis. Of je D’s gaan over in een andere letter, of je borden houden ineens op en dan zoek je het maar uit. Ook staat nergens, maar dan ook echt nergens, vermeld hoe lang de omleiding gaat duren. Dus moet je naar een uitvaart, een sollicitatiegesprek of een examen: forget it, je komt hoe dan ook te laat. Als je mazzel hebt kun je nog net het dankwoord, de volgende sollicitant of het ophalen van de examenformulieren meemaken.

Spannend is de gele bordenzoektocht wel. Soms staan er ineens aanwijzingen in het Duits zoals transitie umleitung of word je in het Frans aangesproken met attention! Schrikken is het ook als er opeens met grote letters op een digitaal bord boven de snelweg ‘omleiding D’ staat. Een duidelijke aanwijzing! Waar heb je dat aan verdiend? Waar zit de adder onder het gras? Vaak blijft het daar dan ook bij, want vervolgens is er in geen velden of wegen nog een D te bekennen.

Kom je dan uiteindelijk wel op je bestemming? Soms moet je alsnog je google maps of navigatie raadplegen. Waarbij je natuurlijk moet uitkijken dat je niet weer bij het begin van je omleiding terecht komt. Dus ja, ik ben best benieuwd naar de man of vrouw achter de omleidingsfabriek. Ik weet wel zeker dat ie geen kaas gegeten heeft van de regels van het spoorzoeken. Graag maak ik hier dan ook van de gelegenheid gebruik om te pleiten voor een akela of kleuterjuf op die positie. Zij weten hoe ze een speurtocht moeten uitzetten  en begrijpen vast ook hoe het brein van de gemiddelde automobilist werkt. Bij voorbaat alvast mijn grote dank.