Stalen zenuwen

Toen ik dertig jaar geleden als 18-jarige werk zocht, viel mijn oog op een advertentie in de krant: Staalbedrijf Sidmar te Gent zoekt tientallen arbeiders, fulltime of halftime, gelieve komend weekend zich te presenteren bij personeelsmanager de Smidt.

Die warme vrijdagavond vertrok ik met de trein naar het Gentse studentenkot van mijn broer die daar toen zijn eerste jaar universiteit begon voor ingenieur. Hij had mij zijn huissleutels toevertrouwd en ik zou daar logeren om mij zaterdag in de vroege ochtend te presenteren bij Sidmar.

Nieuwsgierig bekeek ik die nacht in mijn broers cursussen, maar verstond uiteraard geen jota van al die wiskundige formules. Ik voelde mij plots achterlijk en zwoer aan mezelf om ooit een universitaire studie psychologie of filosofie te starten. Op dat moment was ik echter gefocust om centen te gaan verdienen als arbeider bij Sidmar.

Zoals ‘was afgesproken’

Om half acht ‘s ochtends stapte ik de tram op. Twintig minuutjes later stond ik voor de fabriek met zijn hoge rookschouwen. Ik meldde me aan bij de receptie. Vooraleer ik iets kon zeggen kreeg ik prompt een gele veiligheidshelm op mijn hoofd gezet en een naamkaartje op mijn vest geprikt. De personeelsmanager verzocht mij om plaats te nemen volledig vooraan in een klein wit busje dat door het bedrijf zou rijden. Dit voertuig was vol met oudere Japanezen gepropt. Ik vroeg mij verward af wat er gebeurde. De heer Smidt vroeg mij om bij al de werkzaamheden de nodige uitleg te geven in het Japans zoals ‘was afgesproken’.

Het busje begon te manoeuvreren door het bedrijf, ik aanzag hoe logge machines grote roodgloeiende stalen platen sissend in de koelbaden onderdompelden. Er werd mij plots een microfoon onder mijn neus geschoven en de nerveuze personeelsmanager vroeg zich af waarom ik niet begon te gidsen voor zijn Japanse ingenieurs. Ik hoorde ze morren en zat er met mijn mond vol tanden want ik kende bitter weinig over staalindustrie, bovendien sprak geen woord Japans. Ik zag dat ik mijnheer Smidt in het harnas joeg maar ik had stalen zenuwen en probeerde in gebrekkig Engels de nodige uitleg over Sidmar te geven. Mijn schoolboekenkennis chemie kwam nu goed van pas. Na een uurtje rondleiding ontving ik luid applaus van de Japanse intellectuelen. Even voelde ik mij een intelligent.

Achteraf bleek dat het allemaal om één groot misverstand ging, de manager had zich pijnlijk vergist. Hij liet mij een foto zien van de persoon die hij die ochtend had verwacht en geloof het of niet: deze gids leek als twee druppels water op mij.