Schildpadden

Hup opschieten, in de benen, nee niet op één been. Kom op doe je trui aan en stop nog een hapje brood in je mond. We komen te laat. Diepe zucht, jullie zijn nog langzamer dan een schildpad.

De tijd tikt maar door. In mijn achterhoofd heb ik het bericht van de schooldirecteur dat de kinderen echt op tijd moeten zijn. Ja ik weet het en ze zijn eigenlijk nooit te laat. Maar ik hoor toch de directeur in mijn oor schreeuwen. Wie heeft zijn tanden nog niet gepoetst? Wie moet er naar de wc? Drink dat drinken op want je drinkt al zo slecht. Oh shit, jij hebt je haren nog niet gekamd. En ondertussen hoor ik nog steeds de schooldirecteur. Nee niet met de katten knuffelen maar je tas inpakken. Maar mamma, de katten gaan me missen. Heel vervelend voor de katten, ze overleven het denk ik wel. En nu je schoenen zoeken. Uiteraard is er weer een schoen kwijt. Pak maar andere schoenen. Ook kwijt. Met de bezem even onder bed gewroet en behalve schoenen komt er ook een complete speelgoedwinkel mee met mijn ene veegslag. Ik zou een goede zijn voor curling denk ik en moet stiekem lachen om mijn eigen grap. Daar is de schooldirecteur weer en ik ben weer in het nu.

In het gareel

Het is een gedoe hoor om drie van de vier kinderen in het gareel te houden. Nog één minuut voor vertrek. Toch weer zo’n grap erbij in mijn hoofd, links en rechts zijn de nooduitgangen. Weer die directeur, jongens jullie moeten nu echt weg! Nou daar gaan ze, op tijd de deur uit. Na wat extra knuffels en kusjes werk ik iedereen de deur uit. Ik zwaai braaf bij de deur en als ze beneden zijn doe ik de deur net iets te hard dicht.

Wat een opluchting het is ook vandaag weer gelukt. Ze zijn op tijd de deur uit, op tijd op school.

Ik ren bijna naar de keuken voor mijn welverdiende bak koffie met mijn muziek aan op standje ik-ben-toch-alleen-thuis. Want voor je het weet is het voor mijzelf tijd om hup in de benen te gaan om al het gespuis weer op te halen van school.

Maar dan ineens zie ik een verward hoofd met hoody en koptelefoon om het hoekje gluren. Oh ja, ik had ook nog een puber in huis. Ik bied haar een bak koffie aan. Zonder woorden drinken we de koffie en ons ochtendhumeur op. Langzaam daalt de rust neer in ons huis. Totdat je je agenda opent. Juul opschieten, nee niet op één been staan. Kom op, trek dit nou maar aan en ruim vanavond je overschot aan kleding eens op.