Moederschap is een rouwproces

„Je hebt er toch een mooi wondertje voor terug?”, zei mijn beste vriendin tijdens het kraambezoek. Dit is een van de uitspraken die ik als nieuwe moeder hoorde van mijn omgeving wanneer ik vertelde dat ik mijzelf niet meer herkende en verloren was.

De meeste vrouwen bereiden zich goed voor op de zwangerschap en de bevalling, maar vaak niet op wat er daarna komt. Ook in films krijg je te zien hoe mooi de zwangerschap en bevalling is; maar dan stopt de film. Wat er daarna komt zie je niet meer. Soms lijkt het een taboe om te treuren om wie je was als persoon voordat je aan kinderen begon. Waar ik eerder binnen 5 minuten het huis uit kon, duurt tegenwoordig 20 minuten vanwege een onverwachte poepluier.

Er gebeurt iets vanaf het moment dat je zwanger bent en niemand praat erover, maar je rouwt een beetje. Je rouwt om de persoon die je was. Want als je eenmaal moeder bent, dan blijf je het ook voor de rest van je leven. Het is een enorme aanpassing. Ook uit een reportage van de Volkskrant (Pol, 2022) blijkt dat er meerdere moeders kampen met een persoonlijke rouwproces omtrent moederschap. Hetgeen wat als een verrijking ervaren moet worden, voelt meer als een identiteitsberoving. Een huismoeder is vaak een vanzelfsprekend concept, maar een moeder die carrière wil maken is een egoïst. Terwijl een vader alle lof krijgt als hij ervoor kiest om huisvader te zijn. Of is dat misschien het probleem, dat mannen een keuze lijken te hebben? De dubbele standaard zorgt ervoor dat vrouwen minder snel voor zichzelf durven te kiezen en vastroesten in hun rol als moeder.

Zichtbaar offer

Moederschap is ook niet zomaar iets, je offert nogal wat op van jezelf en het meest zichtbare offer is je lichaam. Ik vond het nogal moeilijk om deze verandering te aanvaarden of überhaupt in de spiegel te zien. Ook op social media word je steeds geconfronteerd met vrouwen die na de zwangerschap hun figuur weer terug hebben van voor de zwangerschap. De zogenoemde bounce back-cultuur. Dit zijn vrouwen die na de zwangerschap binnen no-time hun zwangerschapsgewicht kwijt zijn en hun platte buik weer terug krijgen. Dit is uiteraard mooi als het kan, maar het is niet voor iedere vrouw zo makkelijk of zelfs mogelijk. De slanke striemvrije, zorgeloze, en vooral onafhankelijk vrouw die kon gaan en staan waar ze wilde, was veranderd in een mollige, uitgeputte, melkmachine die het verschil niet meer wist tussen dag en nacht.

Als je er dan over praat met anderen, word je vaak in het hokje ‘postnatale depressie’ gestopt. Lekker makkelijk denk ik dan, als je dus niet op een roze wolk zit, dan ben je depressief.

Ik ben ontzettend gelukkig met mijn kleine man en ik kan mijn leven niet meer zonder hem voorstellen, maar is het verkeerd als ik soms rouw om mijn oude ‘ik’?