Het hocus-pocus van Nostradamus

Vannacht droomde ik van Donald Trump, hij werd voor de tweede keer verkozen tot VS-president. Tijdens de inauguratie sprak hij zijn juichende aanhangers toe.

Hij zou Amerika weer great maken, nog greater dan tijdens zijn eerste ambtstermijn. Kortom, de man met het vurig gele haar en de lange zwarte mantel verscheen weer in alle kranten en op tv-zenders ter wereld.

Ik schoot wakker en stond veel te vroeg op. Was dit een voorspellende droom? Misschien, maar dat zou betekenen dat de toekomst onvermijdelijk vaststaat. Ik was in een filosofische bui, zette een potje koffie en begon deze tekst te schrijven. Ach, binnen een uurtje is deze bedenking over de toekomst alweer verleden tijd.

Het heden holt

In mijn woonkamer hoor ik de Art-Deco klok tikken, seconde na seconde, het heden holt naar de toekomst, achtervolgd door het verleden. Even later kijk ik naar het tv-journaal: een aardbeving in Turkije. Was deze ramp te voorspellen? Er zijn duizenden vermisten alsook vele doden, waaronder een baby. De machteloze vader houdt zijn kind huilend vast.

Ik geloof niet dat de toekomst vastligt. Maar één ding is wél zeker: dat er een toekomst zál zijn. We kunnen de tijd niet tegenhouden. Binnen 10 miljard lichtjaren zullen er nog steeds atomen en planeten rondcirkelen en zelfs al implodeert het heelal ooit, het Leven blijft bestaan in welke vorm dan ook. Maar echt voorspellen durf ik dat niet natuurlijk, zelfs niet met een glazen bol. Ik ben geen Nostradamus. Maar ik geloof nu wel in zijn hocus-pocus.

Straks ga ik genieten van zonnige winterdag, tenminste, dat heeft de weervrouw voorspeld.