Ik zou nooit

Ik zou nooit voor het einde van een feestje al naar huis gaan. Ik zou voor altijd dun blijven, zonder er iets voor te hoeven doen.

Ik zou nooit een leesbril nodig hebben en ik zou altijd in de engste attracties blijven gaan op de Tilburgse kermis. En ik zou al helemaal niet de meest irritante gewoonte overnemen van m’n moeder, zoals het afkeurende geluidje als  ze het ergens niet mee eens is. Of tijdens een discussie met m’n kinderen wel tien keer terugkomen omdat ik toch nog iets wil zeggen… (net als m’n vader).

Een waarzegster ben ik dus allerminst, want alles waarvan ik niet dacht dat zou gebeuren naarmate ik ouder word, gebeurt stuk voor stuk wel.

Ik ga soms al uren eerder weg van een  feestje want beter wordt het toch niet, heb ik inmiddels  ervaren. Dan liever zonder rij en file relaxed naar huis en lekker warm op de bank met m’n eigen muziek en drankje.

Leesbril

Ik hoef niet meer al die enge dingen te doen en ja ik moet toch echt een leesbril, want ik zie het gewoonweg niet meer en om nou iedere keer te moeten wachten op één van mijn kinderen voordat ik weet wat er op een verpakking staat, is ook niet heel handig.

En ja, ook herken ik mezelf in de gedragingen van m’n ouders waar ik me altijd zo aan irriteerde.

En weet je hoe erg ik daar uiteindelijk mee zit? Nul comma nul nada noppes!

Ik accepteer en omarm… Ik zou pas gaan twijfelen aan mezelf als ik niet meer warm zou lopen voor een dansje op een technofeestje, een mooi festival of me niet meer recalcitrant zou gedragen bij het krijgen van een boete.

Sommige dingen veranderen nooit en sommige dingen wel, en dat is allebei niet erg.