Te laat

Een kwaal die ik heb: ik raak gefrustreerd als ik iets of iemand niet begrijp. Als het om mijn familie gaat, begrijp ik niemand.

Hoe erg ik ook door het leven ben gegaan zonder daarvan een deel van mijn familie te kennen, betekent het niet dat ze er nooit waren. Of dat ze daadwerkelijk niet bestonden. Het leven gaat door, met alles wat daarbij hoort. Sinds oktober, na het overlijden van oma, leef ik met een soort kortsluiting.

Ik ben diegene die zegt dat het te laat is. Dus ben ik automatisch de persoon die de deur dicht doet. Ben ik diegene die de boeman is? Ben ik diegene die altijd boos en nukkig is? Of, ben ik diegene die zegt tot hier en niet verder? Tot nu toe ben ik de confrontatie niet uit de weg gegaan. Een confrontatie die ook nooit lijkt te komen. Ik had/heb geen behoefte aan contact met jou, met mijn vader. Noch ben ik diegene die de confrontatie uit de weg is gegaan. Ik was daar, en ik ben nog steeds hier. Keer op keer krijg jij kansen om contact te hebben. Wat gebeurt er? Jij loopt weg. Keer op keer. Wat klopt hier niet aan? Ben jij niet de vader? ben ik niet de zoon? Terwijl ik diegene ben die een vastgestelde vermijdende persoonlijkheidsstoornis heeft, vermijd ik dit niet.

Familie-app uit nood

Voor het eerst dat ik in een eigen familie-app zit. Voortgekomen uit nood. Gevuld met telefoonnummers die ik nog nooit heb gezien, met namen die ik voornamelijk uit verhalen ken. Al zou dit in normale families naaste familie zijn. Ik kijk de kat uit de boom, zo ben ik. Erg non-verbaal, wat toch een lastige combinatie is met een app-groep. Maar dit is dan ook een positie die ik niet ken, een positie in een familie. Mensen nemen het voortouw, voornamelijk omdat er wat nodig is, geld. Ook al is er een nood. Dat betekent niet dat iets, een andere functie of een andere bedoeling zou kunnen krijgen. Eén voor één gaan er mensen uit. Sommigen met een reden en anderen niet. Gelukkig word ik nog, nadat één persoon is weg gegaan, gebeld. Krijg ik een uitleg, een gesprek. Word ik gehoord. Iets wat ik ook niet gewend ben. De crux, om en nabij dertig jaar lang mijn vader niet gezien of gesproken te hebben. De keren dat ik hem bewust heb gezien is op één hand te tellen. Geen woord in de app en hij heeft de groep verlaten. Was dit geen kans?

Daar bestaat de kortsluiting dan ook uit. Is er van mij uit nou een behoefte? Sta ik hier nou echt van te kijken? Of is dit alweer een bevestiging? Ik neig naar het feit dat het een bevestiging is. Maar deze neiging kan dan ook weer heel goed geboren zijn uit zelfbescherming. Want, wat als ik echt niet goed genoeg ben?