De drie stapeltjes

Voor alle vrouwen die het is overkomen…

„Alles is in orde, mevrouw.”
„Kan het terugkomen?”
„U heeft evenveel kans als iedere andere vrouw.”
„En de correctie?”
„Die kan later. Geniet van de zomer, ruim uw geest op in plaats van alles op te stapelen.”

Het linker stapeltje – weggooien – is het gemakkelijkst. Het rechter – wassen en strijken – is ook geen probleem, behalve dat strijken nog pijnlijk is. Bij het middelste stapeltje – twijfel – staat ze lang stil. Diep uitgesneden bloesjes, topjes met een laag decolleté. Naar het linker of rechter stapeltje? Bovenop ligt de bandeaubikini die ze vorig jaar had gekocht, toen die sluipmoordenaar zich nog niet had geopenbaard. Ze staat voor de spiegel, maar met gesloten ogen doet ze de bandeau om… Ze ziet hoe ze er ooit uitzag.

De stof laat ze door haar vingers glijden. Ze voelt haar borst die er niet meer is. De andere is mooi en rond en lijkt zich af te zetten tegen de afgezette borst. Haar man heeft nog steeds niets anders gezegd dan ‘je bent nog steeds mooi’. Dat ‘steeds’ benadrukt dat er iets is veranderd. Ze wil het meisje weer zijn dat haar puberteit beleeft om een vrouw te worden. In de spiegel kijken zonder gelijk haar hoofd weer weg te draaien. Haar borsten zien groeien.

De correctie duurt nog maanden. En dan nog… Het blijft nep. Hoe voelen siliconen in je hoofd? Onbegrijpelijk dat vrouwen in hun gezonde borsten laten snijden voor een maatje meer. Ze haalt de kleding uit de vuilniszak die ze voor de zoveelste keer er weer in heeft gedaan, of liever gezegd, gegooid. De tik van een traan op de vuilniszak worden tikken.

Ze kleedt zich aan en doet d’r haar goed. Haar! Ja, dat heeft ze weer. Die pruik heeft nooit op een stapeltje gelegen. Zodra ze die niet meer nodig had, hebben ze hem in een vuurkorf in de tuin verbrand. Een stinkende tijd verdween in de lucht. Er werd voor haar geapplaudisseerd. Met een gemaakte glimlach deed ze of ze van haar glaasje kinderchampagne genoot. De barbecue ernaast werd op de eerste warme avond weer gezellig in gebruik genomen. Het was op de dag dat de keuringsarts had gezegd dat de vermoeidheid nu wel weg was. Het leven ging weer gewoon door. Dat was maar goed ook – vond iedereen. En ze kon gewoon blijven zitten, zelfs het wegwerpbestek hoefde ze niet weg te gooien, vond haar man die te veel had gedronken, maar dat wel had verdiend na die voor hem ook moeilijke tijd. Evenals de eerste vrijpartij sinds lange tijd, die ze haast uit haar gehavende lichaam tredend onderging. Met het licht uit.

Ergens boven in de kast maakt ze een stapeltje zonder het te benoemen. Ze kijkt voorbij haar spiegelbeeld en ziet de foto’s op haar nachtkastje. Het is goed, voor nu althans. „Alles is in orde”, had de arts gezegd. „Evenveel kans als iedere andere vrouw.” Het leven zit vol met kansen en percentages. Maar tranen van verdriet en blijdschap zijn procentueel niet van elkaar te onderscheiden.