Een asielzoeker voor de deur

Het was een bitterkoude decemberdag in 2013. Uit het houten speelhutje in de achtertuin klonk een klaaglijk gemiauw. De bron hadden we snel gevonden. In een hoekje bibberde een zwart kittentje, hooguit vijftien centimeter groot. Helemaal alleen.

Wat moesten we hiermee? We wisten het even niet. Alleen onze twee kinderen waren er meteen over uit: in huis nemen. Maar was dat wel verstandig? We liepen naar binnen voor spoedoverleg.

De kleine kat wachtte ons besluit niet af en nam het heft in eigen pootjes. Hij kwam langzaam uit zijn veilige maar oncomfortabele schuilplaats te voorschijn en schuifelde doelgericht naar de buitendeur, waar we met zijn vieren achter stonden. Wij keken door het glas naar beneden, hij keek smekend naar boven: ‘Laat me alsjeblieft binnen, want ik heb het zo kououououd en ik heb zo’n hongeeeeeeeeer!’

Onze dochter van tien opende slagvaardig de deur, zakte door de knieën, pakte het verkleumde beestje behoedzaam op en hield het tegen zich aan.

We maakten van een paar oude doeken en een krantenbak een mandje, warmden melk op en lieten het beestje drinken.

Het was al bijna kinderbedtijd en we zetten het mandje met onze logé erin naast het bed van onze dochter, op haar dringende verzoek. Met daarbij de waarschuwing dat Beertje, zoals ze hem noemde, de nacht misschien niet zou overleven.

De volgende ochtend was hij een stuk opgeknapt. En elke avond nam onze dochter Beertje als een knuffel mee naar bed. Soms sliep hij bij onze zoon in bed.

Erg gezond was Beertje niet. Hij liep te snotteren en op koude dagen lag hij als een vaatdoek languit bij de warme haard. Een bezoek aan de dierenarts leerde ons dat Beertje slechts één long bezit, die ook nog eens op halve kracht werkt. Waarschijnlijk had moeders hem daarom achtergelaten. De ijzeren wetten van de natuur.

Beertje voelde zich zichtbaar allerbelabberdst en zijn ademhaling ging gepaard met het benauwde gepiep van een astmapatiënt. Een paar keer hebben we overwogen hem te laten inslapen.

Maar… exact op de eerste dag van een nieuwe lente, de zon verwarmde het huis, deed zich een verandering voor. Beertje rekte zich eens lekker uit, krabbelde op, keek opgewekt om zich heen en ging monter de dag in.

Elf jaar later maakt hij het nog steeds uitstekend. Na mijn scheiding zie ik hem gelukkig nog regelmatig en dan mag ik nog altijd op een vriendelijke begroeting rekenen.

Maar goed dat we deze asielzoeker ooit in huis hebben gehaald.