When it rains, it pours!

Wat hebben een keuken, een knie, de politie en het hart van mijn lief met elkaar gemeen? Nou, dat zal aan het eind van dit blog duidelijk zijn.

Keuken

Laten we beginnen met de keuken. In september zochten wij na vele jaren van uitstel eindelijk een nieuwe keuken uit. Dan wil je hem natuurlijk gelijk hebben, maar anderhalve week geleden was het pas zover.

De werkzaamheden begonnen op 10 november met de sloop. In verband met de ziekte van mijn man hebben we alles uitbesteed. Het inmeten, slopen, afvoeren, voorbereiden en (volgende week) het plaatsen.

Ja, je leest het goed… we zitten momenteel zonder keuken. Maar ach, de aannemers zijn momenteel druk en we waren dus al lang blij dat we iemand gevonden hadden. Kant en klare maaltijdsalades zijn best lekker. Er zijn ergere dingen, zeiden wij tegen elkaar toen we de boel aan het plannen waren.

Knie

Maar vlak voordat ‘operatie keuken’ begon, belde het ziekenhuis dat ze mijn lief konden inplannen voor zijn hoognodige knieoperatie. Op 3 november!

Wij vonden het natuurlijk niet echt handig dat het precies in de week voor de keukenverbouwing zou vallen, maar al het werk zou gedaan worden en we lieten de operatie doorgaan. Hij liep al veel te lang met pijn, kom maar op met die nieuwe knie.

Het zou hectisch worden, maar ach… wat kan er misgaan? Maar wat viel de operatie tegen. Manlief had het veel zwaarder dan van te voren was voorspeld. Enorm veel pijn, koorts, te snelle hartslag, het zat allemaal niet mee. Dus in plaats van twee dagen in het ziekenhuis werden het er zes. Zes dagen vol pijn en stress. Met een morfinepomp en een bloedtransfusie. En niemand wist wat er nou precies aan de hand was.

Maar op de dag dat de keuken werd gesloopt zat hij gelukkig weer in zijn hoekje op de bank. Net op tijd weer thuis om toezicht te houden op alle werkzaamheden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik hem graag nog wat langer in het ziekenhuis had gelaten. Hij had nog steeds erg veel pijn, verhoging, zijn hart sloeg te snel en ik gunde hem nog wel wat rust. Maar het ziekenhuis houdt geen kostgangers en hij wilde, heel begrijpelijk, zelf ook graag naar huis.

Politie

De avond na de sloop was ik kapot. Het was een lange dag geweest, maar de keuken was weg en alle elektra en leidingen waren klaar voor de montage van de keuken. Ik dook vroeg mijn bed in en probeerde wat te ontspannen. We hadden nu vast het ergste achter de rug. Met m’n lief… en met de keuken. Vanaf nu opbouwen!

Maar toen ging de bel. Politie! Ze kwamen bij mijn moeder vandaan. Ze was weer gevallen, naar de telefoon gekropen en ze had 112 gebeld. De politie had nog geprobeerd om binnen te komen via het balkon, maar toen dat niet lukte omdat de deur op slot zat, besloten ze de voordeur te forceren.

M’n moeder werd in het bloed gevonden, met een gecompliceerde open enkelbreuk. Diezelfde avond nog ging ze onder het mes en de volgende ochtend in het gips.

Hart

Je begrijpt, ik ging die avond in de overlevingsstand. Op de automatische piloot. Alles bij elkaar was opeens wel heel erg veel. Te veel. Lichamelijk en psychisch. Maar we waren er nog niet hoor. Het kan altijd nog erger.

Mijn man had nog steeds veel pijn en knapte maar niet op. Zelfs niet met een berg extra medicatie. Toen hij het weekend na de sloop en de hele toestand met mijn moeder klaagde over pijn op de borst, gingen bij mij alle alarmbellen rinkelen. Hij heeft per slot van rekening al twee keer eerder een hartinfarct gehad. En ja hoor, ik had helaas weer gelijk. Hij werd met spoed in een ambulance naar het ziekenhuis gebracht en na een onzekere middag op de SEH bleek dat hij inderdaad weer een infarct had gehad.

Toen ik hem die avond achter moest laten op de CCU (voorheen Hartbewaking), thuiskwam in een huis zonder keuken en bedacht wat ik ook allemaal nog moest gaan regelen voor mijn moeder, ja… toen heb ik wel even gehuild. Want ook al roept iedereen altijd dat ik sterk ben, dit was te veel. Mantelzorg voor gevorderden. En ik ben nog maar een beginner! Dit alles speelde zich af in anderhalve week tijd, niet te doen! Of toch wel?

Rust

Inmiddels is mijn man weer thuis. In zijn hoekje op de bank. Gelukkig viel het infarct mee. Nu moet hij revalideren. Dubbelop, voor zijn knie en voor zijn hart. Hij hobbelt door het huis op krukken en ik zorg met heel veel liefde voor hem.

Het ziekenhuis zorgt goed voor mijn moeder en alles is inmiddels geregeld voor de komende tijd. Een plek waar ze kan revalideren en hopelijk daarna een vaste plek ergens, want naar huis kan echt niet meer.

En de keuken? Die komt de komende week. Laten we hopen dat we met z’n allen daarna wat rust krijgen. Dat is alles wat ik dit jaar vraag voor kerst. Rust. En alsjeblieft voorlopig geen kant en klare maaltijdsalades meer!