Nachtbraker

Ik ben een nachtbraker. Ik houd van de stilte en de stille harmonie van de nacht. Pas tegen middernacht komt mijn brein op gang en kan ik vrij nadenken en voelen wat er in het daglicht op me afgekomen is.

Het is lastig in deze Nederlandse maatschappij om goed te functioneren als nachtbraker, omdat er zoveel van je wordt verwacht zodra de zon opkomt…

Telefoon op niet storen en wegkruipen in de bank zodra toegestaan… daarom word ik ook niet depressief van slecht weer. Onweer, storm en regen brengen me een excuus om niet te hoeven functioneren zoals normaal wordt geacht. Ik mag blijven liggen en zonder gêne mijn serie afkijken. Ik hoef in die stromende regen mijn hond niet uit te laten want die kleine hondendiva houdt ook niet van regen. Mijn kinderen klagen niet, want ze mogen online. Het is toch kloteweer.

Verdwijnen

Vroeger, voordat ik kinderen had, was ik vaste bezoeker van de zondagochtend-afterparty. Om 6.00 uur kon ik verdwijnen in de donkerte en de beat van de muziek en voelde ik me the queen of the night. Ook toen als de klok 12 uur sloeg hoopte ik iedere keer op regen en donderslag, want als de zon scheen… pffff, vreselijk. Zo’n deceptie van de te grote overgang van nacht naar dag. Grote zonnebril op en snel naar huis om daar de gordijnen dicht te gooien en de nacht voort te zetten. Nog steeds ga ik niet graag slapen. Dat eerste moment dat je ontwaakt en moet opstaan om te beginnen aan een nieuwe dag vol met allerlei verplichtingen. In de ochtend verlang ik vaak al naar de nacht die gaat komen om alleen los van alles en iedereen mijn nieuwe column te schrijven of gewoon op te gaan in de oneindigheid van de nacht. Morgen weer een nieuwe nacht…