Jijbakken

Schandaal in het Europese parlement en onmiddellijk reageert mijnheer Victor Orban met de meest gebruikte maar o zo foute discussietruc: de jijbak.

Op kinderachtige wijze roepen van: ‘Wat je zegt dat ben je zelf’. Kennen we allemaal nog uit de tijd dat we nog in de zandbak speelden. Alsof, als de ander ook iets fout deed, dat ook maar iets afdoet aan de eigen foutieve handeling. Het is alleen de bedoeling de discussie te verplaatsen van eigen fout naar die van de ander. In elke discussie en op elk niveau wordt de jijbak voortdurend misbruikt om de ander monddood te maken. Maar het is als het misslaan op een lastige mug: het verandert niets, en het maakt het eigen gedrag niet beter, en de fout niet minder, als ook een ander de plank misslaat. De mug blijft aanwezig en houdt niet op. Het is als de betrapte dief die roept: „Kijk toch naar die andere dief, en niet naar mij!” Door het rode licht rijden en roepen, ja maar dat doen er zovelen!

Jijbak niet herkennen

Het valse is ook dat de jijbak vaak niet wordt herkend. Die van Orban is natuurlijk zou duidelijk als wat, maar er zijn veel vormen die geniepiger zijn en dan soms wel wat effect sorteren, zoals een discussie smoren. Zoals de boeren die eigen vervuiling proberen goed te praten door op TATA te wijzen. De Engelsen hebben daarvoor een toepasselijke uitdrukking: ‘Two wrongs don’t make one right.‘ En zo is dat.

Wat zouden alle discussies prettiger en zuiverder worden als de deelnemers zouden afzien van die eeuwige jijbakken!

De jijbak is zo oud als de weg naar Rome en telkens trappen we er massaal weer in. Want het is zo makkelijk om er een in stelling te brengen, soms zelfs de ene na de andere. Heel fout en een grote dooddoener. Wat is het toch flauw om met een jijbak te proberen een punt te scoren: het is er altijd naast en het levert geen corner op. Weg ermee!