Ikea Op Zondagmiddag

Het was zo’n zondag waarop je niet weet wat te doen. Dus dan maar naar Ikea. Want nieuwe boekenkastjes nodig die dat niet zijn.

Hè? Ja.

Hoe dan ook, het begon best goed. Ik vond dat het wel meeviel met de drukte. „Ja vind je het gek, ik heb als een malle achter je aan moeten rennen!”, klaagde manlief.

„Huh?”, reageerde ik, omdat ik dacht dat hij mijn looptred onderhand wel kende? Zeker in drukte. Dan ga ik op snelheid 10 en wordt het afscannen van ruimtes op zogenaamde olifantenpaadjes (dank, buurvrouw ;)) een automatisme. Met name tussen de gezinnetjes, die graag mét oma én kind én buurtcamper naast elkaar op hun slakkengangetje de Neverending Blue Arrowed Road wensen te vervolgen. Ik verstoor niet graag families op hun gezellige SaamhorigheidsHel door Ikea, maar evenmin wens ik er deel van uit te maken. Dus hóp, omzeilen die hap! Nu komt daar bij dat ik tamelijk lenig en dus kennelijk vrij snel ben. Zaken die mijn man niet kan claimen. Hij is niet dik, maar van slankheid kan ik hem niet meer betichten nadat ik hem tot drie keer toe dwong om te stoppen met roken en ik, bij elke autorit, nagenoeg meteen in een pak boterkano’s stapte. Of gevulde koeken. Of roomboterspritsen. Of nóg een pak dropjes. Tegenwoordig zitten die klem in zijn deurkant. Het liefst op een zo onhandig mogelijke wijze open gescheurd, zodat de suikerkorrels tenminste naar behoren kunnen vergaderen met de ijskrabber, de wc-rol en de gas-dop.

Kost geen klap

Hij had me dan wel weer tuk met het ‘scoren’. Ik was allang voorbij een ruimte gelopen, toen hij ineens opmerkte: „Hierzo, dit kunnen we toch wel gebruiken?” En hij nog gelijk bleek te hebben ook. We waren, zoals al gezegd, op zoek naar een boekenkast die geen boekenkast was (we hebben ook een schuur die geen schuur is: klopt helemaal). Manlief vond er eentje in de vorm van een nachtkastje zonder deurtjes. Kostte ook nog eens geen klap. Ik had liever een miniversie gehad van de Billy, maar die paste niet wegens een hinderlijk stopcontact, qua hoogte.

Dus terwijl ik, zoals die kunstschaatser toen in die reclame tussen de ijshockeyschaatsers fleurig en fijn eindigde bij de uitgang, liep manlief daar hijgend met z’n tong op z’n zolen en vroeg ik alleen maar: „Zeg, waar is je creditcard?”

Tenslotte nog een rondje hotdog en voor hem een ijsje. Hij had het echt verdiend.